بعد از بلند شدن بیرق « دولت اسلامی» مجاهدین و پخش سرود ملی فارسی در همایش عظیم درکابل، امرالله صالح به دستور اشرف غنی به ملاقات احمد مسعود رفت.
چند ساعت دیدار شبانگاهی پراز مشاجره و تقاطع نظرات، هیچ نتیجه یی به بار نیاورد.
احمد مسعود همه فرمایشات سه گانه از قبیل تشکیل جبهه واحد علیه طالب تحت رهبری جمهوریت سه نفره، جمع کردن رهبران سیاسی و دست کشیدن از ایجاد شکاف بین «من» یعنی امرالله صالح « با جلالت مأب» رئیس جمهور!
منبع مؤثق می گوید که نگرانی امرالله صالح ازین بوده که نشود «جلالت مأب اشرف غنی» مطابق آن چه که احمد مسعود گفت ( تلاش امرالله صالح برای واگذاری خیمه لویه جرگه به دفتر سیاسی مقاومت) به این نتیجه برسد که وی واقعاً «تلاش» کرده است!
تخریب لفظی امرالله صالح از موقف و سخنان احمد مسعود کم کم شکل علنی به خود گرفته است. وی از مذاکرات خود با احمد مسعود شکوه و شکایت کرده و حتی از عواقب موقف احمد مسعود به یک ترتیبی، اخطار می دهد و خط و نشان می کشد.
شخصیت های اطراف احمد مسعود بدین باور اند که امرالله صالح درنقش «امربر» ایفای وظیفه می کند و درهیچ موردی به شکل صاحب اختیار تعامل کرده نمی تواند.
