زمان پایان کارنامه‌های سیاه این دو سردمدار مکار و مفتن دست نشانده بیگانگان به پایان رسیده است
هنگام آن فرا رسیده که کارنامه های سیاه این دو سردمدار مکار و مفتن دست نشانده بیگانگان و این که چرا رفتارهای نابخردانه و ناسخته آنان منجر به از دست رفتن بخشی از کشور و فرو رفتن آن در کام پاکستان گردید، همه جانبه بررسی و ارزیابی شود.
در فردای کنفرانس ترکیه چند ولایت ما عملا در دست پاکستان می افتد و در آن رسما امارت اسلامی زیر فرمان پاکستان برپا می گردد.
آری!
این نابه کاران خودفروخته و آبروباخته با تاریک ترین اندیشه های ارتجاعی و ندانمکاری ها و انحصارگرایی های لگام گسیخته و تکروی های شان بازی را در برابر پاکستان پاک باختند و آبروی کشور و مردم را بردند. این مسوولیت تاریخی به دوش شان است و درج صفحات تاریخ می گردد.
نوش جان پاکستان
دردمندانه و سوگوارانه پاکستان در راهبرد خود پیروز شد و مرحله نخست استراتیژی خود را پیاده کرد و عملا کنترل دامنه های جنوبی هندوکش _ مرز علمی را در دست گرفت و بازی را وارد فاز دوم ساخت.
اکنون هدف پاکستان رسیدن به مرز استراتیژیک آمو است که می کوشد آن را به کمک طالبان، داعش و مخصوصا حزب التحریر و حزب اسلامی به دست بیاورد. بیگمان این دو سردمدار نابخرد در این کار هم ناآگاهانه در خدمت پاکستان بوده اند.
این گونه جغرافیای جنگ عملا به شمال هندوکش انتقال یافته است.
این ها در دو دهه گذشته تا توانستند به دهل تبارگرایی افراطی کوبیدند، شیرازه وحدت ملی را گسیختند و عملا زمینه فروپاشی کشور را فراهم کردند. تا توانستند طالبان را تقویت و حمایت کردند و نیروهای طالب ستیز را سرکوب و نابود کردند. در نتیجه عملا زمینه از هم گسستگی و فروپاشی کشور و پیروزی پاکستان را فراهم ساختند و نام سیاه و ننگینی در تاریخ از خود برجا گذاشتند.
مبارک شان باشد.
ما هم شوربختانه و سیه روزانه راه دیگری جز این نداریم که این جام زهر را سر بکشیم و در کابل هم قدرت را طالبان تقسیم کنیم.
با این هم بر ماست تا در اندیشه بخش باقی مانده کشور و دفاع از کیان آن باشیم.
روشن است پاکستان به این بسنده نکرده، ده ها هزار جنگجوی قببله یی را مسلح و برای گرفتن شمال و غرب به میدان جنگ خواهد آورد. در یک سخن، کشور وارد فاز نوی از جنگ های فرسایشی بی پایان خواهد شد.
با خبر باش که سر می شکند دیوارش!
از گزارش ها، پیام ها و پیک های رسیده از کشور چنین بر می آید که در نشست ترکیه دو تیم رویاروی هم قرار خواهند گرفت. در یک سو تمامیت خواهان، اقتدارگرایان و سیطره طلبان که بر تمرکزگرایی بیش از حد تاکید خواهند کرد.
در سوی دیگر تیمی که بر تمرکززادیی، جمهوری پارلمانی و فدرالیسم پافشاری خواهند کرد.
به هر پیمانه که بتوانیم میان دیدگاه های متضاد و متفاوت دو اردوگاه یک میانبر و میانگین خردورزانه و پذیرا پیدا کنیم، به سود ما است.
از دید من، باید بر چند اصل بنیادی تاکید شود:
1. ایجاد کرسی نخست وزیری با چهار معاون،
2. تعیین چهار معاون برای رییس جمهور
3. تقسیم کشور به چند زون امنیتی،
4. انتخابی شدن والی ها، ولسوال ها و شهردارها،
5. بومی شدن پلیس
6. تقسیم 50 درصدی میزان مشارکت میان دو اردوگاه تمرکزگرایان و هواداران تمرکززدایی
7. ایجاد دولت موقت
8. به تعلیق درآوردن قانون اساسی کنونی و پذیرفتن اصول اساسی موقت به جای آن.
9. تقسیم دادگرانه کمک های بین المللی میان زون ها
10 .مقید و مشروط ساختن کمک های مالی به طالبان در ازای پيوستن آن ها به روند سطح.
