سرنوشت زنان فوتبالیست افغانستانی در انگلستان

زنان فوتبالیست افغانستانی که اکنون در انگلستان به سر می‌برند، زنده و سالم‌اند، اما آینده برای آن‌ها و خانواده‌های‌شان همچنان گنگ و نامشخص است.

وقتی با خروج نیرو‌های آمریکایی و هم‌پیمانان غربی دولت افغانستان در اواسط آگوست ۲۰۲۱، طالبان بر افغانستان مسلط شدند، به سرعت به زنان و دختران دستور داده شد تا محل کار و مدارس را ترک کنند و در خانه بمانند و صد‌ها ورزشکار زن این کشور از ترس تلافی‌جوییِ طالبان، خودشان را پنهان کردند یا به دنبال راه‌هایی بودند تا بتوانند کشور را تخلیه کنند.

در طول دوران حکومت طالبان، زنان از شرکت در فعالیت‌های ورزشی منع شده بودند و هنوز آگوست به پایان نرسیده بود که خلیده پوپال، کاپیتان سابق تیم فوتبال زنان افغانستان، از بازیکنان تیم درخواست کرد که برای محافظت از خودشان فوری حساب‌های کاربری‌شان در شبکه‌های اجتماعی را حذف کنند و لباس‌های ورزشی‌شان را بسوزانند.

مدافع ۱۹ ساله تیم فوتبال زنان افغانستان، نرگس مایلی، می‌گوید: «آن‌ها برای نسل من مانند کابوس هستند. آن‌ها ظرف یک‌شبانه‌روز همه کشور من را تصرف کردند؛ و بعد از آن شب، ما توانستیم طالبان را در خیابان‌ها ببینیم. آن‌ها بی‌رحم بودند. آن‌ها هیچ دلرحمی‌ای نسبت به هیچ‌کس نداشتند.»

به‌محضِ آنکه طالبان به قدرت رسید، زنان نگران امنیت خود و خانواده‌های‌شان شدند. بعد از حمله انتحاری‌ای که در ماه آگوست در فرودگاه کابل رخ داد، دیگر نمی‌توانستند با هواپیما به قطر پرواز کنند. بنابراین، ۱۳۰ زن جوان در اواسط ماه سپتامبر تصمیم گرفتند از طریقِ زمینی و از طریق پاکستان و از مرز تُرخَم، افغانستان را ترک کنند. آن‌ها بعد از دو ماه بالاخره در ماه نوامبر توانستند پرواز امنی به سمت انگلستان پیدا کنند.

صبریه نوروزی، کاپیتان ۲۴‌ساله تیم، می‌گوید: «من نگران و غمگینم و دلم می‌خواهد بتوانم به خانه‌ام برگردم. ما هرگز آرزوی ترکِ وطن نداشتیم، اما خیلی سخت و ترسناک است که بدانیم به عنوان یک زن، آن روشنی و آزادی‌ای ک در افغانستان داشتیم را از دست داده‌ایم.»

دولت انگلستان در ماه آگوست طرح اسکان شهروندانِ افغانستانی را که «تحت تعقیبِ طالبان هستند»، اعلام کرد. این طرح که به زنان، دختران و اقلیت‌های مذهبی الویت می‌دهد، تا ۵ سال آینده ۲۰۰۰۰‌پناهجوی افغانستانی را می‌پذیرد و به آن‌ها حق اقامت نامحدود یا دریافتِ شهروندی این کشور را اعطا می‌کند.

اما پوپال، که در کپنهاگ اقامت دارد و فقط ۶ ماه از مهلت ویزای موقتی او باقی مانده است، می‌گوید به بازیکنان تیم زنان افغانستان هیچ اطمینانی در این زمینه داده نشده است.

پوپال که از سال ۲۰۱۱ و بعد از تلاش‌هایش برای تأسیس تیم فوتبال بانوانِ افغانستان تهدید به مرگ شد، کشورش را ترک کرد و از آن زمان در دانمارک اقامت دارد، می‌گوید: «این دختران موقعیت پناهجویان را ندارند. آن‌ها هیچ نمی‌دانند که بعد از ۶ ماه چه سرنوشتی در انتظارشان خواهد بود.»

سیاست‌های محدودکننده و فقدان قطعیت
موضعِ انگلستان در قبالِ مهاجران در سال‌های اخیر سخت‌تر شده است. وزیر کشور انگلستان، پریتی پتل، بار‌ها قول داده است که عبور از کانال مانش از فرانسه به انگلستان را برای مهاجران «مسدود» خواهد کرد.

بازیکنان زن تیم ملی افغانستان چشم به رحمت انگلستان دوخته‌اند

چهارشنبه گذشته، ۲۷ نفر –شامل یک زن باردار- که از فرانسه عازم انگلستان بودند، بعد از واژگونی قایق بادی‌شان در آب‌های سرد ساحل فرانسه، جان باختند.

هر سال، هزاران پناهجو و مهاجر از فقیرترین کشور‌های جهان یا کشور‌های جنگ‌زده، از درگیری، خشونت و تعقیب، می‌گریزند و با به خطر انداختنِ جان‌شان از یکی از خطرناک‌ترین معبر‌های جهان، آن هم با قایق‌هایی که برای چنین سفری مناسب نیست و قاچاق‌چیان انسان آن‌ها را هدایت می‌کنند، تلاش می‌کنند خودشان را به بریتانیا برسانند تا در این کشور پناهنده و یا از فرصت‌های اقتصادی موجود در این کشور بهره‌مند شوند.

وزرای دو کشوری که در دو سوی کانال مانش قرار گرفته‌اند، هر یک دیگری را به دلیل حادثه روز چهارشنبه، که به لحاظ تعداد تلفات انسانی، یکی از بزرگ‌ترین حوادث سال‌های اخیر در این مکان بوده است، متهم می‌کند.

این مسیری است که افغانستانی‌ها نیز برای رسیدن به انگلستان در گذشته بار‌ها از آن استفاده کرده‌اند.

مایلی می‌گوید: «بازیکنان تیم فوتبال بانوان افغانستان نسبت به گذشته احساس ایمنی بیشتری دارند.» او می‌گوید: «اکنون می‌توانیم یک خواب راحت داشته باشیم و نگرانی‌مان کم‌تر است».

اما بدونِ اعطای موقعیتِ پناهنده، این زنان جوان احساس امنیت نمی‌کنند. پوپال می‌گوید: «وقتی قرار باشد هر لحظه از کشور بیرون انداخته شوید، نمی‌توانید روی ادامه تحصیل یا تلفیق خود با جامعه تمرکز کنید.»
نوروزی می‌گوید: «برایم نگران‌کننده است که انگلستان بعد از ۶ ماه به راحتی به ما بگوید این کشور را ترک کنیم و به افغانستان برگردیم.»

آینده ورزش زنان در افغانستان
آینده ورزش بانوان در افغانستان واضح نیست. احمدالله وثیق، معاون کمیسیون فرهنگیِ افغانستان، گفته است، زنان فقط در صورت پوشاندنِ کامل چهره و بدن می‌توانند ورزش کنند.

بازیکنان زن تیم ملی افغانستان چشم به رحمت انگلستان دوخته‌اند

به گفته عزیزالله فاضلی، رئیس هیأت کریکت افغانستان، طالبان هرگز به‌طور رسمی اعلام نکرده‌اند که زنان نمی‌توانند ورزش کنند، اما بسیاری نگران هستند.

پوپال می‌گوید طالبان اطلاعات نادرستی را درباره موقعیت زنان در افغانستان به اشتراک می‌گذارد تا در نظر جامعه بین‌المللی ترقی‌خواه به نظر برسد.

پوپال می‌گوید: «من پیام‌ها زیادی را از طریق تلفن، چت و ایمیل دریافت کرده‌ام که می‌گوید مردم، به‌خصوص ورزشکاران زن ناامید هستند. آن‌ها به دنبال راهی هستند که بتوانند از کشور خارج شوند، تا احساس آزادی کنند و بتوانند به تحصیلات دسترسی داشته باشند.»

منبع: CNN
ترجمه: فرادید