بلخ را چون بی سر و سرهنگ دید
لاجرم تیغ از کمر عریان کشید
اما چند نکته :
یکم
مدیریت شهر های بزرگ و چند فرهنگی؛ نیازمند حکمت و تدبیر و تعقل است.
شهر های متنوع و متکثر چند فرهنگی را نمی توان با عینک تنگ و تاریک دره و قشلاق و قبیله مدیریت نمود.
پس بایسته و شایسته است که از تمام ظرفیت های بالقوه مدد جست و با تدبر مدیریت نمود.
نباید فراموش کنیم که بلخ باید شهروند محور اداره شود.
دوم
قدما گفته اند: «انشاء نانوشته غلط ندارد.»
نگارنده بعد از گفتگو با تنی چند از فرهنگیان صاحب صلاحیت بلخ؛ به این نتیجه رسیدم که نباید با احساسات و واکنش های سیاسی با این اتفاق برخورد نمود، بلکه بهترین راهکار این است که فرهنگیان با صلاحیت و ادباء بلخ، با مشارکت ریاست اطلاعات و فرهنگ، استاندار بلخ، شهردار شهر، صالح محمد خلیق ، دکتر محمد‌صالح مصلح و آقای راسخ تصمیم درست اتخاذ نمایند و در نخستین اقدام لوحه های نامأنوس و غلط را بردارند و بعد از ارزیابی و بررسی حکیمانه راه حل عاقلانه پیدا نمایند.
سوم
یادمان باشد که تجربه تلخ واکنش به شناسنامه ها را تکرار نکنیم.
واکنش احساساتی و اقدامات شتابزده معادله را حل نمی کند، بلکه آنرا پیچیده و دشوارتر می سازد.
شهر بلخ را با عینک تعصب «کدخدا حسنی» نمی توان اداره و مدیریت کرد که یکی از اقطاب تمدن خراسان بزرگ است و سرزمین فر و فرهنگ و فرزانگی…
چهارم
به دلیل اشتباهات جدی لوحه ها نمی توان کل کار شهرداری را که نامگذاری، نصب تابلو، راجستر آدرس و مدرن سازی شهر؛ مطابق معیار های جهانی می باشد را نباید نادیده گرفت.
من مطمین هستم که شخصیت های صاحب صلاحیت بلخ می توانند این معضل و مشکل را با مشورت و تدبیر حل نمایند، البته استاندار جوان بلخ و شهردار و ریاست اطلاعات و فرهنگ باید توجه جدی مبذول بدارند.
