آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا
شب گذشته از طریق واتساپ سوالی را مطرح کردم که نتیجه دو دهه حضور امریکا در افغانستان چه بود؟
تعدادی از دوستان به این پرسشم جواب ارائه کردند، ولی من قناعت نکردم. آنچه که خودم باور دارم قرار ذیل است:
۱- امریکایی ها آنقدر تحفه از خود باقی گذاشتند که ارتش روسیه بعد از رفتن اینقدر باقی نگذاشته بود.
۲- چاق کردن طالبان، افزایش تنش های قومی
۳- سپردن سرنوشت سیاسی و فرهنگی افغانستان بدست پاکستان و کشورهای دیگر
۴- مبدل ساختن کشور به لجنزاری از فساد، سپردن کار به اشخاص نااهل و نابکار
۵- دور ساختن مردم افغانستان از ملت شدن و پارچه پارچه نمودن شان به اقوام و نام های مختلف
۶- بازی دوگانه/ با تروریزم و علیه تروریزم
۷- تلفات مردم افغانستان بیشتر از کشته های یازده سپتامبر
۸- ازدیاد مواد مخدر و معتاد شدن اضافه تر از سه میلیون تن در افغانستان.
۹- افزایش کشتار، زخمی شدن، معلول و معیوب شدن مردمان بیگناه در افغانستان
۱۰- سوق دادن به تقاعد اجباری اشخاص و افراد در دفاتر ملکی و نظامی.
اما اگر از حقیقت نگذریم چیزیکه از امریکایی ها در افغانستان باقی مانده آزادی بیان و رشد رسانه ها است ولی معلوم نیست، که بعد از خروج امریکایی ها موقف آزادی بیان و رسانه ها سر جایش باقی میماند یا خیر ؟
این است نتایج دو دهه حضور امریکا در افغانستان، گرچه میدانیم که حضور امریکایی ها در افغانستان صد ها مشکل دیگر را هم خلق کرده اند اما بخاطر طویل شدن این نوشته از آنها صرف نظر کردم.
به گفته شاعر توانا ” قهار عاصی ”
اگر دست و بازو اگر شانه است
اگر مظهر لطف و یارانه است
اگر بوی گل بام کاشانه است
وگر که سرا پای دردانه است
خبردار بیگانه بیگانه است
خبردار بیگانه بیگانه است
