ترکیه با کشورهایی که بالای طالبان نفوذ قوی و بیش تری دارند، روابط محکم دارد. هم قطر و هم پاکستان مناسبات استثنایی با ترکیه دارند و ترک ها از طریق این دو کشور می توانند در میان هیئت طالبان اعمال نفوذ نمایند. چینایی ها، روس ها و ایرانی ها از آن جایی که خود نمی توانند میزبان گفتگوهای صلح در افغانستان باشند و این پروسه را در نهایت به نتیجه برسانند، احتمالاً نسبت به هر گزینه ای دیگری استانبول را برای موفقیت گفتگو های صلح ترجیح می دهند. امریکایی ها نیاز به ترکیه دارند. به رغم پیچیدگی روابط دو طرف، واشنگتن می خواهد برای مقابله با استراتیژی چین و روسیه در منطقه، ترکیه نیرومند را در کنار خود داشته باشد و نشست استانبول مجامله با ترک ها و امتیاز دهی به انقره است.
ترکیه با طرف های مختلف افغانی نیز روابط حسنه دارد. عبدالرشید دوستم سخن ترک ها را می شنود. آقایان محقق و خلیلی به رغم وابستگی به ایران، در میان ترک ها احساس بیگانگی نمی کنند و بلکه خود را خویشاوند ترک ها می دانند و زیر پرده با این کشور روابط دوستانه دارند. مهندس حکمتیار سابقه ای آشنایی با شخص آقای اردوغان دارد و از الگوی حزب و عدالت توسعه، متاثر است. آقای زاخلیوال به دلیل موجودیت جمعیت اصلاح در جبهه ی نجات، طرفدار پیروزی نشست ترکیه است. شاخه های پراکنده ای جمعیت به خصوص آقای ربانی و شاید هم تا حدودی استاد عطا محمد نور و آقای واقف حکیمی با اعضای حزب حاکم در ترکیه روابط خوب دارند. طالبان به دلایل عاطفی و گرایش های اسلامی می توانند با ترکیه زبان تفاهم پیدا کنند و خط تماس و نزدیکی آن ها با ترک ها توسط قطر و پاکستان پیوسته استحکام می یابد.
در این میان جانب دولت به ترکیه اعتماد ندارد. آقای غنی می داند که ترک ها او را می شناسند و استخبارات ترکیه از روابط پیدا و پنهان داکتر غنی و شبکه های مربوط به وی با اسرائیل آگاه است. آن ها بیانیه ای غنی در سال 2018 در کنفرانس اسلامی در استانبول در رابطه به حقوق مردم فلسطین را از یاد نبرده اند. غنی در این بیانیه نشان داد که بیش از حقوق فلسطینی ها در حمایت از رژیم اسرائیل متعهد است. هرچند جبهه ی غنی ظاهرا تقویت شده است اما، به رغم تلاش های گسترده ای امرالله خان، سر و صدا های دولت به جای نمی رسند چه امریکا مصمم است که طالبان بیایند و این کار چه آقای غنی بخواهد و چه نه، محقق می شود.
در همچو شرایط حساسی به نفع همه خواهد بود که نشست استانبول به نتیجه برسد و از آن حمایت صورت بگیرد. گوش دادن به شعار های دورغین جمهویت که فقط توانسته است کیسه چند نفر را پر کند و منافع آن ها را تأمین نماید، هیچ دردی را دوا نمی کند. دولت می خواهد کنفرانس استانبول بی نتیجه بماند و اگر چنین شود دیگر ضمانت کننده ای مؤثر، نیرومند و قابل اعتمادی مثل ترکیه را همه از دست می دهند و در همچو حالتی بعید نخواهد بود که اگر طالبان به قدرت برسند، حوادث نیمه ی دوم دهه ی نود سده ای گذشته تکرار شود. اما، اگر پای ترکیه در میان باشد جلو چنین وضعیتی تا حدود زیادی گرفته خواهد شد.
