این کارگران که بیشتر شان کارگران روزمزد هستند، می‌افزایند که از بام تا شام به دنبال هستند اما موفق نمی‌شوند که کار پیدا کنند.
عبدالحبیب، یکی از صدها کارگری است که انتظار می‌کشد تا بار کسی را با کراچی‌اش به جایی انتقال بدهد، اما می‌گوید که بسیاری از روزها دست خالی به خانه بر می‌گردد.
وی هفتاد سال سن دارد، اما روز گار مجبورش ساخته است که هزینه‌های خانواده‌اش را برآورده بسازد.
می‌گوید که از بهر چالش‌های اقتصادی حتا به سه وقت وعده غذایی دسترسی ندارد.
عبدالحبیب، کارگر، گفت:«۱۰۰ تا ۱۵۰ افغانی کار می‌کنم که با آن تنها از طرف شب به فامیلم نان می‌خرم و دو وقت دیگر، فرزندانم گرسنه می‌مانند.»
در همین حال، نیک محمد، کارگر، می‌گوید: «نه کار است نه بار است، صبح وقت می‌آیم فقط روز خود را بیگاه می‌کنیم و مجبور پس بریم خانه.»
در این میان وزارت اقتصاد می‌گوید که راهکارهای تازه‌ای را برای فراهم سازی زمینه کار به مردم در کشور روی دست گرفته است.
عبدالطیف نظری، معین وزارت اقتصاد، گفت: «در حال حاضر با شرکت‌های ایرانی، چینایی و ترکی وارد تعامل هستیم که این شرکت‌ها پروژه های شان را داخل افغانستان بیاورند و از این طریق ما بتوانیم به ایجاد اشتغال کمک بکنیم.»
از سوی هم سید مسعود، آگاه اقتصادی، در باره بیکاری و چالش‌های اقتصادی می گوید: «بیکاری عمدتا در فصل زمستان یک نوع بیکاری فصلی در افغانستان همیشه وجود داشته است، علت دومی در حقیقت نابسامانی اقتصادی است که سرمایه‌گذاری وجود ندارد.»
با قطع کمک‌های جامعه جهانی به افغانستان، بیکاری و فقر بیشتر دامنگیر مردم شده است.
به تازه گی سازمان ملل متحد، با نگرانی از گسترش فقر و ناداری در کشور، خواستار آزادسازی ذخایر ارزی افغانستان شده است.
