این متن کوتاه را از اعماق قلبم مينويسم؛ از بُغضی می‌نویسم که در تمام تار و پودم فریاد می‌کشد.
امروز شاهد صدمه رسيدن به بزرگ‌ترین ارزش زندگی من و ميليون ها هموطنم مرا واداشت كه بنويسم كه؛ اگر اندک‌ترین شرم در ضمیر و وجدان تصمیم‌گیران حكومت وجود می‌داشت، با ديدن صحنهٔ فرار و تسليمى سربازان افغان به طرف پاكستان، بايد استعفا می‌دادند و از مردم افغانستان بابت آن معذرت می‌خواستند. اختلاف نظر سياسى ما باشد بجايش، اما شرم ملى ما مشترک است!
مسئولان ناکاره و وجدان خوابیده، تصمیم‌گیران هیاهوی‌گر و پاپولیست فیس‌بوکی، با ديدن اين صحنه وجدان خوابيده و پوسيده‌شان بايد تكان می‌خورد، اما دردا و دریغا كه ديگر رهبران و حكمروایان حکومت ما، ارزش‌هاى ملى را چنان خار و ذلیل کرده‌اند که هیچ ارزشی برای‌شان اهميت ندارد!
واى كه چه ارزش‌های اين كشور را كه شما پوسيده و نابود نساختيد و به باد فنا نداديد! اگر امروز وجدانی وجود داشت؛ يک و يا چندين تن استعفا می‌دادند، تا غرور ملی یک ملت چنین به مسخره گرفته نمی‌شد. اما افسوس…
به حرف و مشوره اولاد اين خاک كه مادر است، شما اهميت نداديد، اما به “مايكل سمپل ها و شاگردانش و باجوه‌ها و شاگردانش” گوش داديد!
پ.ن: در اينجا مسئولین جديد مخاطبم نيستند!
رحمت الله نبيل
