این پیام کربلا امروز از پنجشیر بلند شده است. از گلوی حسین دیگری که عیناً مثل حسین در برابر یک روایت دروغ از اسلام قرار دارد. احمدمسعود اگر نواسهی پیامبر نیست، پسر برازندهترین شهید اسلام است که سالها در برابر متجاوزان بسیاری ایستاد.
طالبان که نام و مبارزهی شان برای بدنامی اسلام بوده است، لشکری از یزیدهای امروز هستند که با بیشرمی به یکی از منطقههای پرافتخار اسلام یورش بردهاند و در برابر فرزند شهیدی و ملت قهرمانی میرزند. طالبان با شیوههای فرعونی و جنگهای نامردانه، راه را قطع کردهاند، برق و انترنت و همهی چیزهایی که متعلق به مردم عام است.
البته چنین شیوههایی در گذشتهی تاریخی نیز اتفاق افتاده است، تجاوزگران همیشه در جنگ از ناجوانمردی کار گرفتهاند. ملتهایی که چهاردهصدسال است به دروغ از حسین و کربلا یاد میکنند و میگریند، امروز حقانیت حسینی را درک نمیکنند، امروز چهرهی یزیدیت را که به روشنی در سیمای طالبان میدرخشد، نمیبینند و صدای باطل این گروه را نمیشنوند. جهان اسلام که زمانی جهاد احمدشاه مسعود را افتخار خود میپنداشتند، امروز در برابر جنایتهای جنگی طالبان خاموشاند.
حالا میتوانید درک کنید که چرا حسین تنها ماند، بیشرفی و نظارهگری عادت تاریخی اکثریتیست که همیشه در برابر یک اقلیت شمشیردار سکوت کردهاند.
مشتی سیاستگر اجیر که با فساد و پولهای بادآوردهی غربی در کشورهای بیرون پناه بردهاند، منتظر خیرات سیاسی نشستهاند، در حالیکه طالبان همچون کفتارها و لاشهخوران بین خودشان هم در تقسیم مشکل دارند. آنگاه رهبرکهای بزدل و بیمایهی جهادی منتظر هستند که در حکومت ملاشمول تکهیی استخوان برایشان پرتاب شود. چرا درک نمیکنید که اگر مقاومت بشکند، طالب اینها را سگ دروازه هم قبول نمیکند؟!
نویسنده:
نجیب بارور