معامله یی که در آن نگاه ارزشی مدنی و حقوق بشری نباشد صلح نیست

امروز در نشست مشورتی «نقش زنان در روند صلح از منظر بانوان خبرنگار» در وزارت دولت در امور صلح شرکت کردم.

مسئله زنان خبرنگار و حفظ ارزش های رسانه یی باید در قالب کلی بحث تمام زنان در مذاکرات جدی گرفته شود. نه تنها زنان خبرنگار بلکه زنان هنرمند، زنان ورزشکار، زنان تجارت پیشه و تمام زنان در تمام عرصه ها. زنان امروز بخصوص جوانان، نسل انکار ناپذیر هستند که طالب یا هر گروه دیگری نمیتواند آنها را نادیده بگیرد.

دو سال تلاش عجولانه و ناکام برای آوردن صلح به جای اینکه امیدها و فرصت ها را بیشتر کند متاسفانه ما را نا امید تر و نگران تر ساخته است. نگرانی از دست دادن ارزش های چندین ساله که آزادی بیان، رسانه های آزاد و حقوق بشر از ارزش‌های مهم آن است. وضعیت موجود در نظام فعلی هم مطلوب نیست اما مبارزه یی است که شروع کردیم، قربانی دادیم و تا رسیدن به مطلوب راه طولانی در پیش است.

-اگر فقط در مورد خبرنگاران زن بگوییم بیش از ۱۰۰ مورد خشونت علیه زنان خبرنگار در یک سال گذشته داشتیم، چهار خبرنگار زن در چند ماه اخیر کشته شدند. شش ولایت خبرنگار زن ندارد که بدامنی های اخیر و کرونا به آن تعداد افزوده است.
-نگاه سنتی جامعه به زن خبرنگار، ترور، کرونا، نگرانی از دست دادن شغل و حضور پر رنگ نداشتن در گفتگوهای صلح مواردی ست که بر دشواری زنان خبرنگار افزوده است.

-صلحی که در آن آزادی بیان، بحث رسانه و بحث زنان و شهروند مطرح نباشد صلح نیست.

– طرحی که در آن قانون اساسی که به قیمت خون فرزندان این کشور بدست آمده را کنار بگذاریم و از صفر شروع بکنیم طرح وارداتی است که ما را به صلح نه به فروپاشی می رساند.

– معامله یی که در آن نگاه ارزشی مدنی و حقوق بشری نباشد صلح نیست.
– ما چطور می توانیم نظاره گر تقسیم، معامله و فروپاشی نظام به دست گروه جنگجویی باشیم که فلسفه ی وجودی و ایدئولوژی اش خشونت و حذف است.
– جامعه جهانی و امریکا اگر واقعا در پی آوردن صلحی در کشور هستند هر آدرس را با هویت اش تعریف کنند و ارزش قایل شوند. ما اینجا نظام مردم سالار داریم، شهروند داریم، رسانه داریم، حقوق بشر داریم ما بر حق هستیم و طالب یک گروه جنگجو و تروریست است که به تعهدات معامله با خود امریکا هم پایبند نبوده است.
– امتیاز بیش از این به طالب به معنای فروپاشی نظامی است که امریکا خود حمایت کرده و حتی قربانی داده است، به معنای نادیده گرفتن مردم افغانستان به عنوان جانب بر حق است.
– حکومت‌افغانستان، امریکا و جامعه جهانی بیش از این نباید اجازه بدهند که مردم هر روز کشته شوند و نگران از دست دادن ارزش ها و دست آوردهای چندین ساله شان باشند.
صلح زمانی اتفاق می افتد که ما نگران از دست دادن چیزی نباشیم. حقوق انسانی، عدالت اجتماعی و انتقالی و آتش بس در صدر گفتگوها و تلاش ها باشد.