آنچه غیرنظامیان در افغانستان در مورد عقب نشینی امریکا می گویند

جو بایدن ، رئیس جمهور آمریكا روز چهارشنبه اعلام كرد كه طولانی ترین جنگ آمریكا را تا 11 سپتامبر پایان می دهد و درگیری های دو دهه در افغانستان را دیگر از اولویت‌های آمریكا نمی‌داند. بایدن گفت: “ما نمی توانیم چرخه گسترش یا گسترش حضور نظامی خود را در افغانستان ادامه دهیم و امیدواریم كه شرایط ایده آل برای عقب نشینی خود را ایجاد كنیم، منتظر نتیجه متفاوت هستیم.”

در کابل هیچ توهمی در مورد شرایط پیش آمده وجود نداشت. محمد ادریس ، 31 ساله ، که در یک سازمان غیردولتی خارجی در پایتخت افغانستان کار می کند ، می گوید: “برداشت به نفع ما نیست.” وی می گوید: “خشونت رخ خواهد داد ، ناامنی به طرز چشمگیری افزایش می یابد و بار دیگر مردم افغانستان ترک افغانستان و پناهندگی در کشورهای دیگر را آغاز می کنند.”

بسیاری از افغان‌ها می‌ترسند كه طالبان بدون حضور ارتش آمریكا به قدرت نزدیکتر شوند. این گروه افراطی در حال جنگ با دولت مورد حمایت آمریكا افغانستان است و در حال حاضر مناطق وسیعی از مناطق روستایی و ولسوالی‌ها را كنترل می كند.
در حالی که طالبان در حال مذاکره صلح و گفتگو با مذاکره کنندگان دولت بودند ، درگیری ها امسال نیز افزایش یافته است.

گزارش سازمان ملل در روز چهارشنبه گفت 29٪ افزایش در تعداد غیرنظامیان کشته و زخمی در طی سه ماه اول سال 2021 نسبت به مدت مشابه در سال 2020 افزایش یافته است ، که عناصر ضد دولت مسئول بیشترین تلفات هستند.

رئیس جمهور اشرف غنی گفته است که “به تصمیم ایالات متحده احترام می گذارد” ، اما رئیس پارلمان افغانستان ، میرحمان رحمانی ، هشدار داد که این کشور ممکن است به جنگ داخلی برسد. وی گفت – افغان ها می خواهند سربازان آمریکایی نباید به زودی افغانستان را ترک کنند. عقب نشینی این نیروها خواست مردم افغانستان است ، اما در حال حاضر شرایطی فراهم نشده است كه این اتفاق بیفتد. احتمال بازگشت جنگ داخلی وجود دارد و این افغانستان را به یك قطب بین المللی تبدیل خواهد كرد.

این نگرانی ها توسط فاطمه گیلانی ، یکی از چهار زن مذاکره کننده با طالبان برای دولت افغانستان ، تکرار شده است. وی گفت: “عقب نشینی بدون برقراری صلح در افغانستان غیرمسئولانه است” و افزود که “بزرگترین نگرانی” وی جنگ داخلی است.

تجدید حیات طالبان همچنین دستاوردهای سخت کسب شده برای زنان افغان از زمان برکناری این گروه از قدرت در سال 2001 را به خطر می اندازد. دختران بدون سرپرست مرد در دوره حاکمیت طالبان در اواخر دهه 1990 از تحصیل کنار گذاشته شدند و اکثر زنان قادر به کار یا حتی خارج از خانه نبودند.

فوزیه احمدی ، 42 ساله ، در حال حاضر در یک دانشگاه خصوصی در ولایت بلخ کار می‌کند – شغلی که هنگام اداره کشور توسط طالبان در دهه 1990 نمی توانست آرزویش را داشته باشد.

وی می گوید: “ما از رژیم طالبان خاطرات بدی داریم.” “زنان اجازه رفتن به مکتب یا دانشگاه را نداشتند و ما حتی نمی توانستیم به تنهایی به بازار برویم.”

به گفته احمدی، در دولت افغانستان مورد حمایت غرب، از حقوق زنان محافظت شده است ، اما خطر عقب ماندگی به وجود می آید. وی می گوید: “افکار (طالبان) همان اندیشه های سال 1996 است.” “ما از آزادی خود می ترسیم.”

با این حال یک دانشجو در کابل هم می‌گوید که اطمینان دارد دولت غیرنظامی افغانستان می تواند از طالبان جلوگیری کند و دستاوردهای سخت کشور را برای جامعه مدنی حفظ کند.

سید شاهد، دانشجوی 20 ساله دانشگاه کابل که تمام عمر خود را زیر سایه جنگ آمریکا در آنجا گذرانده است ، گفت: “برخی از مردم فکر می کنند که افغانستان پس از عقب نشینی آمریکایی ها به دست ستیزه جویان خواهد افتاد.”
“اما اینطور نیست. ما می توانیم کشور خود را بازسازی کنیم و صلح خواهیم داشت. نیروهای امنیتی و دفاعی ما قویتر از قبل هستند.”