وقتی صفحه ای تلویزیون طلوع را باز کردم، چشمم به مصاحبه احمد مسعود افتاد، نشستم و به حرف های ایشان گوش دادم. احمد را اتفاقاً عمیق یافتم نه فقط از هر تازه کاری بلکه حتی از بسیاری پیران کار کشته ای عرصه سیاست و دیپلوماسی در این کشور. او روان و با وقار صحبت می نمود و با وصف دریافت پرسش های حاشیه دار، قلب هیچ هم وطنش را نیازرد و در این میدان چنان بالا نشست که گفت خون پدرش را در ازای صلح و آشتی در کشورش می بخشد.
در ارتباط به معضل درون سازمانی جمعیت و جایگاه آقایان صلاح الدین ربانی و استاد عطا محمد نور، احمد باز هشیارانه خبرنگار را به حاشیه برد و پاسخی نداد که حساسیتی را بر انگیزد و خاطری را بیازارد، در این میدان نیز متمایز بود. اگر منصفانه قضاوت شود شخصیت آرام، اعتماد به نفس، نگاه بلند، دور اندیشی و عقل بزرگ احمد جوان واقعا ستودنی است.
من این تحول را به فال نیک می گیرم و برای این جوان ارجمند از سینه دعای سلامت و سعادت می نمایم. اما، باید گفت که این مصاحبه به رغم تمایز های فراوان به نظر من از اشتباه خالی نبود. احمد در ارتباط به یک داستان پیچیده و خطرناک به دام تکرار یک توصیف نیش دار افتاد و مداخله ای پاکستان را در شرایطی تجاوز سیاه خواند که آقای احمد ولی مسعود کاکای بزرگوار ایشان، ابتکار عمل حایز اهمیتی را به راه انداخته و به اسلام آباد سفر نمودند. پاکستانی ها از جناب احمد ولی مسعود پذیرایی گرم کرده و به این شکل سگنال های روشنی را به این طرف مخابر نمودند. این سگنال ها برای بارور شدن بذرهای تحول در زمین بایر روابط متقابل پیش زمینه های مبارک اند و بایست بجای موضع گیری های تند و توصیف های زنند و ناملایم، روی آن ها کار صورت بگیرد.
این نکته را باید همه بدانند که پاکستان یک قدرت بزرگ منطقه ای و دارای روابط پیدا و پنهان پیچیده با سه قدرت جهانی امریکا، چین و روسیه است. در همچو شرایطی اگر فضای بی اعتمادی ادامه پیدا کند و بر آتش آن نفت ریخته شود، یک طرف و یک هویت معین مسلماً بیش از همه صدمه خواهد دید. سیاست پاکستان آری، در استقامت های مشخص تا حدودی تغییر کرده است. بنابرآن بهتر خواهد بود که روی فرصت ها و زمینه های ایجاد شده کار صورت بگیرد و گفتمان های گذشته برای تحقق یک مصلحت کلان در سیاق نیاز های این مرحله و کاهش سطح بی اعتمادی ها، باز خوانی شوند.
