سازمان عفو بین الملل ممنوعیت آموزش دختران را حمله بر آینده‌ی هزاران دختر عنوان کرده و افزوده که «رویا‌ها و آینده‌ی هزاران دختر در افغانستان در خطر است.» این سازمان به مناسبت دو سالگلی ممنوعیت آموزش افزوده که بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۲۱ میلادی میلیون‌ها دختر در افغانستان به مکتب می رفتند و رویای «داکتر شدن، معلم شدن، رونامه‌نگار شدن، دانشمند شدن و متخصص شدن در رشته‌ی را در سر می پروراندند.»
آنتونیو گوترش، دبیر کل سازمان ملل سیاست‌های مبتنی بر زن‌ستیزی در افغانستان را نقض آشکار و «غیرقابل توجیه» حقوق بشر عنوان کرده است.
در همین حال بر اساس آمار‌های سازمان علمی، آموزشی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) در حال حاضر ۸۰ درصد دختران واجد شرایط مکتب که شمار آنان به ۲.۵ میلیون دختر می رسد از مکتب محروم هستند و ۳۰ درصد دختران در افغانستان هرگز به مکاتب ابتدایی راه نیافته‌‌اند.
گفتی است که ممنوعیت آموزش دختران ابتدای محرومیتی بود که بعدها طی دو سال متوالی با صدور حدود ۷۰ فرمان همراه شد. تمام این فرمان‌ها از سوی امارت اسلامی به منظور سلب آزادی‌های زنان صادر و توسط ماموران ادارت مختلف پیاده شده است.
دانش‌آموزان این جداسازی آشکار جنسیتی را «ظلمی در حق دختران» می‌دانند و از جامعه می‌خواهند که در قبال این بی‌عدالتی سکوت نکنند.
بهاره( مستعار) دانش‌آموز ۱۹ ساله است که به گفته خودش اگر درب مکاتب باز می‌بود حالا از مکتب فارغ شده و به یکی از آرزو‌هایش که داکتر شدن است رسیده بود.
اما بهاره به دلیل سیاست‌ها و محدودیت‌های موجود، نتوانست مکتب را تمام کند: «علاقه شدید به درس خواندن و مطالعه داشتم و حال که هر روز می گذرد و تمام آرزو‌هایم نابود شده زندگی برایم سخت می‌گذرد».
کارشناسان معتقدند که سیاست‌های امارت اسلامی که «از آخور زن‌ستیزی تغذیه می‌کند» ضربه‌ی جبران‌ناپذیری به جامعه وارد کرده و سالها زمان میبرد تا این زخم درمان شود.
یک جامعه‌شناس به پرسش‌های خامه پرس مبنی بر تاثیرات ضمنی ممنوعیت آموزش دختران در جامعه پاسخ داده و نوشت: این ممنوعیت چنان آشکار و خشن اعمال شده که تبعات آن صرفا به محروم شدن دختران از آموزش محروم نمی‌شود بلکه تمام بافت جامعه را درگیر نوع ذهنیت مبتنی بر زن‌ستیزی می‌سازد.
