تهیه شده توسط: انوشه عارف
ترکیه به عنوان دروازه اصلی مهاجران آسیایی به اروپا شناخته می شود. این کشور با داشتن مرز آبی و زمینی با کشورهای اروپایی همواره برای مهاجران افغانستانی جذاب بوده است. روند مهاجرت افغان ها به ترکیه از سال 2014 شدت گرفت و تا کنون ادامه دارد، بسیاری از این مهاجران آرزوی رسیدن به اروپا را دارند اما در ترکیه گیر می افتند.
عدم سرنوشت مهاجران افغان در ترکیه و عدم دسترسی به امکانات مهاجرتی در این کشور همواره در مجامع حقوق بشری مطرح بوده است. در این میان مشکلات زنان مهاجر در کنار مشکلات مردان چشمگیر بوده است.
زنان مهاجر افغان به ویژه زنانی که در افغانستان کار می کردند و در عرصه های مختلف اجتماعی فعالیت می کردند، اکنون با مشکل عدم دسترسی به مشاغل مناسب در این کشور مواجه هستند.
نوریه داکتر ولادی نسایی قبلاً در یکی از شفاخانه های کابل کار می کرد و مدتی است که در استانبول ترکیه زندگی می کند و از عدم دسترسی به شغل مطابق مسلک خود شاکی است.
نوریا می گوید:
“من متخصص بیماری زنان هستم و در یکی از شفاخانه های خصوصی شهر کابل کار می کردم. از دو سال به این سو به دلایل مختلف کابل را ترک کرده و در استانبول زندگی می کنم. در این دو سال با مشکلات زیادی از جمله درخواست اقامه به مشکلات اقتصادی و عدم دسترسی به شغل مناسب با تحصیلات و تخصصم دست و پنجه نرم کردم.
من تمام مدارک تحصیلی و سابقه کارم را با خودم دارم اما به دلیل قوانین سختگیرانه نمی توانم شغلی در رشته تخصصی خود پیدا کنم و اکنون در مرکز زیبایی در حال تدریس دوره تاتو و پاکسازی صورت هستم.
او اضافه می کند؛ چون سال ها درس خواندم و سخت کار کردم و الان برخلاف تخصصم به عنوان یک مبتدی باید آموزش های ابتدایی را یاد بگیرم یعنی باید دوباره همه چیز را از صفر شروع کنم.
باید اذعان داشت که عدم دسترسی افراد به کار متناسب با حرفه و رشته تحصیلی خود عملاً فشار روانی بر آنها وارد می کند. این در حالی است که سازمان بین المللی کار (ILO) در سال 2010 بیانیه ای صریح در مورد حقوق کارگران مهاجر ارائه کرد و این امر را عاملی برای صلح بین المللی دانست.
این سازمان در بخشی از این بیانیه می افزاید: با توجه به اینکه سازمان بین المللی کار باید به مشکلات افراد با نیازهای خاص اجتماعی به ویژه افراد بیکار و کارگران مهاجر و تلاش های بین المللی باید منطقه ملی را هدف قرار دهد. مشکلات و ترویج سیاست های موثر در راستای اشتغال زایی، بسیج و حمایت از آنها مورد توجه ویژه داشته باشد.
از سوی دیگر، هزاران پناهنده در سراسر جهان بر اساس تقسیم ناعادلانه کار با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می کنند.
این کنوانسیون بین المللی حقوق همه کارگران مهاجر در سال 1980 است. تصویب و قطعنامه ای صادر کرد که بر اساس ماده (1) این کنوانسیون، کلیه کارگران مهاجر و خانواده های آنها بدون در نظر گرفتن هرگونه تبعیض از قبیل جنسیت، نژاد، رنگ، زبان، مذهب یا عقاید سیاسی یا سایر منشاء ملی، قومی، اجتماعی، ملیت، سن، وضعیت اقتصادی، دارایی، وضعیت تأهل، تولد یا سایر وضعیت ها قابل اجرا است و شامل حمایت از حقوق همه کارگران در کل دوره مهاجرت می شود.
کنوانسیون مذکور دارای 91 ماده است و به نظر می رسد که این طولانی ترین معاهده حقوق بشری سازمان ملل متحد برای حمایت از حقوق بشر نوریه ها در کشورهای مهاجر پذیر باشد.
*این گزارش خبری با حمایت روزنامه نگاران برای حقوق بشر «JHR» تهیه شده است.
