فدرالیسم ‌پاکستان را نجات داد

در سراسر پاکستان غربی تظاهرات و اغتشاش برپا گردید؛ بسیاری از رهبران سیاسی ایالات چهارگانه‌ی پاکستان غربی، خواهان جدایی و استقلال شدند. غوث بخش بیزنجو رهبر بلوچ ها، الطاف حسین رهبر جنبش مهاجر در سند شعار استقلال طلبی را سر دادند. خان عبدالولی خان رهبر نشنل عوامی پارتی، پیش از این به جرم تجزیه طلبی از پاکستان فراری و در افغانستان پناهنده بود.
جنرال یحیی خان رییس جمهور نظامی پاکستان بر اثر فشار روز افزون افکار عامه مجبور به استعفا شد؛ و حکومت غیر نظامی به رهبری ذوالفقار علی بوتو رهبر حزب مردم تشکیل گردید.
بوتو دریافته بود که دلیل اصلی جدایی بنگلادیش از هیئت پاکستان، تمرکز قدرت در دست اشراف قومگرای یک ایالت(پنجابی‌ها) است؛ و اگر در این ساختار تجدید نظر نشود، پاکستان غربی نیز به چهار کشور جدید بنام های سند، بلوچستان، پنجاب و پشتونخوا تجزیه خواهد شد.
قانون اساسی جدید پاکستان، ساختار نظام اداری-سیاسی کشور را فدرالی خواند؛ هر ایالت صلاحیت انتخاب مسئولین ملکی خود را بدست آورد.
این امر باعث شد که خان عبدالولی خان مفکوره‌ی جدایی طلبی را کنار گذاشته، به پاکستان برگردد.
در انتخابات پارلمانی، حزب او اکثریت کرسی های ایالت سرحد را بدست آورد؛ و مطابق حکم قانون اساسی جدید، کرسی صدارت ایالت به نشنل عوامی پارتی تعلق گرفت.
پاکستان نه تنها تجزیه نشد؛ بلکه نیرومندتر از قبل، در صحنه‌ی سیاست منطقوی و جهانی حضور پیدا کرد. آنهایی که برای تجزیه‌ی پاکستان تئوری بافی و لحظه شماری می کردند، و خواب افغانستان بزرگ را می دیدند؛ در آتشي که افروختند، ‌پیش و بیش از دیگران سوختند و می سوزند!