رحمانی، یکی از پناهجویان افغان که پیشتر برای یک سازمان تحت حمایت آمریکا در کابل کار می‌کرد، در مصاحبه‌ای با آسوشیتدپرس ابراز نگرانی کرد و گفت: «اگر از خانه‌ام اخراج کنند، کجا باید بروم؟ آیا باید با خانواده‌ام در خیابان بخوابم؟» او که پدر دو فرزند است، هنوز موفق به یافتن شغل نشده و با اجاره‌بهای ماهانه ۱۸۵۰ دلار و هزینه‌های خدماتی سنگین روبه‌رو است.
بر اساس گزارش آسوشیتدپرس، برنامه فدرال پناهندگان که قرار بود برای سه ماه ادامه یابد، تنها دو ماه دوام آورد. این کاهش بودجه، بسیاری از سازمان‌های کمک‌رسان، از جمله خدمات اجتماعی لوتری در منطقه پایتخت ملی را با کسری بودجه ۳.۷ میلیون دلاری مواجه کرده و تعدادی از کارکنان خود را اخراج کرده است.
تا اوایل ماه مارس، ۴۲ خانواده پناهجوی افغان در ایالت‌های ویرجینیا و مریلند اخطار تخلیه دریافت کرده‌اند و نزدیک به ۱۷۰ نفر در آستانه بی‌خانمانی قرار دارند. کریستین، مدیرعامل سازمان خدمات اجتماعی لوتری، اشاره کرد: «هر روز صحبت از این است که چه کسی بیشتر در خطر تخلیه است و اجاره خانه چه کسی را اول می‌توانیم پرداخت کنیم؟»
این سازمان در شش هفته گذشته ۵۰۰ هزار دلار کمک جمع‌آوری کرده است، اما این مبلغ نمی‌تواند جای خالی کمک‌های دولتی را پر کند. قطع بودجه در حالی رخ داده که وزارت خارجه آمریکا دستور داده است تعداد پذیرش پناهجویان در سال مالی جاری به ۱۵ هزار نفر کاهش یابد.
مرجیلا بدخشی، خبرنگار افغان که پس از تسلط طالبان به آمریکا پناهنده شده، نیز از کاهش بودجه آسیب دیده است. او که اخیراً از کار اخراج شده، بیان کرد: «فکر می‌کردم در این شغل ثابت هستم و در حال ساختن زندگی خودم بودم، اما حالا بعد از سه سال، با یک اقدام سیاسی جدید، احساس می‌کنم به روزی که برای اولین بار به آمریکا آمدم، بازگشته‌ام.»
پناهجویان افغان مانند رحمانی و بدخشی با انتخاب‌های دشواری روبه‌رو هستند: ادامه زندگی در آمریکا در حالتی نامشخص یا بازگشت به کشوری که از آن فرار کرده‌اند. کاهش کمک‌ها و حمایت‌های دولتی در حالی است که این افراد به دنبال پناه و امنیت هستند، و این وضعیت نیاز به توجه فوری و حمایت جامعه بین‌المللی را نشان می‌دهد.
