به گزارش خبرنگار خبرگزاری کوکچه، درحالی‌که معمولا واژه “مهاجر” حس همدلی و کمک‌رسانی را در ذهن متبادر می‌سازد، در این پروژه خاص، مهاجران بیشتر به عنوان نیروهای وفادار به ساختار ایدئولوژیک و قبیله‌محور طالبان شناخته می‌شوند. این افراد که به ظاهر قربانی به نظر می‌رسند، در واقع در خدمت تثبیت قدرت گروه حاکم قرار دارند.
اسکان هدایت‌شده‌ای که در خوست در حال اجراست، نه تنها با رویکرد انسانی سازگار نیست، بلکه در چارچوب اصول اسلامی و عدالت اجتماعی نیز نمی‌گنجد. با پشتوانه این جابه‌جایی‌ها، محاسبات سیاسی و قومی عمیق‌تری نهفته است. این روند می‌تواند به تصاحب زمین، فرهنگ، و زبان محلی منجر شود و قدرت را از یک جامعهی ریشه‌دار بستاند.
سؤال اساسی این است که آیا این “مهاجرین” واقعاً بی‌پناه هستند یا بخشی از یک طرح بزرگتر برای استقرار نیروهای وفادار به طالبان؟ این پرسشی است که وجدان جمعی باید با دقت به آن پاسخ دهد، پیش از آن‌که این الگوی خطرناک به دیگر مناطق گسترش یابد.
