اما با اشغال کابل توسط طالبان، دامنه فعالیت این گروه همه روزه گسترده‌تر از پیش گردیده و دارد به یک تهدید جدی و قوی تبدیل می‌شود.
اگر از یادآوری بازی‌های بزرگ استخباراتی صرف نظر کنیم، آن‌چه به باور من بستر سربازگیری و مانور را برای داعش فراهم ساخته، حکومت طالبانی است:
۱) طالبان موفق نشدند یک حکومت همه شمول تشکیل دهند. طالبان ناراضی، دارند پرچم سفید شان را با سیاه عوض می‌کنند و داعش می‌شوند.
حافظ شیرازی درست گفته بود که:
ساقی به جام عدل بده باده تا گدا
غیرت نیاورد و جهان پر بلا بکند
۲) در نظام جمهوریت، آدرس‌های سیاسی و احزاب بی‌شماری بودند که ناراضیان را بر محور خود بسیج می‌کردند و می‌چرخاندند. قاعده بازی در آن زمان، نیز قاعده دموکراتیک بود و هر کسی می‌توانست با عضویت در این احزاب، تریبونی گیر آورده و حرف خود را بگوید. اما طالبان با تشکیل حکومت تک‌حزبی، اعلام ممنوعیت فعالیت احزاب و سرکوب مبارزات خیابانی، در واقع ناراضیان را – آگاهانه یا ناخودآگاه- به پیوستن به داعش تشویق می‌کنند. زیرا آدرس و نشانی دیگری برای تخلیه بار عصبی شان وجود ندارد.
۳) در زیر چتر طالب بیش‌تر از بیست گروه تروریستی بین‌المللی به شمول اویغورها، جیش‌العدل، حرکت اسلامی ازبکستان و … فعالیت می‌کردند. این گروه‌ها بقای خود را در جنگ تعریف کرده‌اند. جنگ نباشد، نمی‌توانند به حیات سیاسی خود ادامه بدهند. طبیعی است که این‌ها نیز دارند به داعش می‌پیوند.

۴) افزون بر این، نقش فقر را نیز نمی‌توان نادیده گرفت. با تسلط طالبان بر افغانستان، سیستم اقتصادی و اجتماعی کشور دارد فرومی‌پاشد و همه روزه افراد بیش‌تری به زیر خط فقر رانده می‌شود. در چنین وضعیتی، ارتزاق از میل اسلحه و پیوستن به سایر گروه‌های تروریستی می‌تواند منبعی برای امرار معیشت باشد.
نتیجه این‌که طالبان توانایی تامین امنیت را در افغانستان ندارند. حکومت‌داری فقط می‌تواند به نفع داعش تمام شود و بس.

یادداشتی از عبدالشهید ثاقب