آغاز کارزار گسترده زنان افغان برعلیه طالبان؛ زنان: «طالبان به جای فقر، با ما مبارزه می‌کنند»

به گزارش خبرگزاری کوکچه به نقل از ۸ صبح؛ در این کارزار زنان با نشر پیام‌های تصویری، تصمیم طالبان را به چالش می‌کشند و به «حجاب اجباری» و «برقع» نه می‌گویند. زنان معترض انتخاب حق پوشش را برای زنان از حقوق بنیادین بشر می‌دانند و با قرار دادن پرسش در برابر «مشروعیت» رژیم طالبان، کلیت تصمیم‌گیری آن‌ها را به‌عنوان نهاد و مرجع مشروع و با‌صلاحیت زیر سوال می‌برند. زنان بسیاری به این کارزار پیوسته‌اند. آنان تصمیم طالبان را با استفاده از مبانی حقوق بشری و دینی، رد کرده و تمرد در برابر آن را اعلام می‌کنند.

طیبه سلیمانی، یکی از این زنان، می‌گوید با تاسف در کشوری که مردم از فقر می‌میرند و مادران به دلیل تنگ‌دستی فرزندان‌شان را می‌فروشند، گروه حاکم به جای مبارزه با فقر، با زنان مبارزه می‌کنند. به گفته او، در بند کردن دختران معترض، بستن مکاتب دخترانه و صدور فرمان برای اجباری کردن برقع و حجاب، شاهدی است بر عزم طالبان برای مبارزه با زنان. او اما تاکید می‌کند که زنان به حجاب اجباری «نه» می‌گویند و در برابر «ظلم گروه حاکم» سر خم نخواهند کرد.

بانو جلال‌زی، یکی دیگر از زنان معترض، با خطاب قرار دادن انس حقانی، از اعضای طالبان، می‌گوید که چادری در فرهنگ «پشتون‌ها» جایی ندارد و جزو فرهنگ افغانستان نیز نیست. به گفته او، طالبان با اعمال محدودیت سیستماتیک علیه زنان، جرم بزرگی را علیه بشریت مرتکب می‌شوند و اعمال محدودیت فزاینده بر زنان، ظلم مضاعف است. به باور این بانوی معترض، شیوه‌ای را که طالبان در پیش گرفته‌اند و ظلم کردن بر زنان، در فرهنگ «پشتون‌ها» «نامردی» است. با این حال، او خطاب به طالبان می‌گوید که با این کار، «پایان بد» برای خود می‌نگارند و از اگر روی «بی‌عقلی» این کار می‌کنند، با مردم که «زورشان زور خدا» است، روبه‌رو خواهند شد و نتیجه بد خواهند گرفت.

وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان طی یک نشست «کاملاً مردانه» روز شنبه، ۱۷ ثور، بهترین نوع حجاب را پوشیدن چادری معرفی و تاکید کرد که پوشیدن حجاب برای زنان بالغ «فرض و ضروری» است.

عارفه فاطمی، فعال حقوق زن، در واکنش به این تصمیم طالبان بر «انسان و آزاد» بودن زنان تاکید کرده و می‌گوید که این قشر از جامعه دارای حقوق انسانی و بشری‌اند و حق انتخاب پوشش برای خود را دارند. او با گفتن «نه به حجاب اجباری»، تاکید می‌کند که اعمال حجاب اجباری، نقض فاحش حقوق زنان و ارتکاب نظام‌مند جرم و ناامنی علیه زنان است.

راضیه بارکزی، از دیگر زنان معترض، طالبان را متهم می‌کند که از بدو تسلط دوباره بر افغانستان، بیشتر تلاش خود را روی اعمال محدودیت بر زنان متمرکز کرده است. بستن مکاتب دخترانه، تهدید، بازداشت، تحقیر، توهین، گروگان‌گیری و ناپدید شدن زنان و دختران معترض از مواردی است که راضیه بارکزی از آن‌ها به‌عنوان رفتار محدودکننده زنان از سوی طالبان یاد می‌کند. به باور او، همه این موارد نشان می‌دهد که طالبان به‌صورت «فطری و بنیادین» مخالف فعالیت و حضور زنان در اجتماع هستند. راضیه می‌افزاید که به‌عنوان یک دختر عضو جامعه افغانستان، به خود حق می‌دهد که با توجه به عرف جاری، چه چیزی را در کجا و چگونه بپوشد. او تاکید می‌کند که زنان نسبت در تعریف «حجاب» داناتر از حاکمانی هستند که به‌صورت عقده‌مند و سلیقه‌ای از حجاب به بهانه دین و ارزش، قاعده و قانون می‌تراشند و آن را بر مردم می‌فروشند.

شماری دیگر از زنان نیز در ویدیو‌کلیپ‌هایی که برای کارزار «نه به حجاب اجباری» ثبت کرده‌اند، می‌گویند که مساله افغانستان گسترده‌تر است که باید به آن رسیده‌گی شود. فقر، ناامنی و بیکاری از این‌دست مسایل برشمرده شده است. به گفته این زنان، حجابی که طالبان تعریف می‌کنند، «فرهنگی و دینی» نیست.

شماری دیگر نیز طالبان را با بیان این‌که «انسان و آزاد» هستند، خطاب قرار داده‌ و گفته‌اند که نیازی به تصمیم و انتخاب‌ها برای پوشش زنان نیست و طالبان برقع را نمی‌توانند به‌عنوان پوشش بر آن‌ها تحمیل کنند. یکی از اعضای کارزار «نه به حجاب اجباری» می‌گوید که طالبان حق ندارند با بهانه قرار دادن حجاب، تمام حقوق فردی و اجتماعی زنان را سلب کنند.

عضو دیگر این کارزار نیز گفته است که زنا‌ن افغانستان حجاب دارند، اما نان ندارند و آن‌هایی که خود را «حاکم بلامنازع» می‌گویند، باید در این راستا کار کنند.

یک عضو این کارزار می‌گوید که «حجاب طالبانی» را هرگز نخواهد پذیرفت.

شماری نیز هشدار داده‌اند که اگر طالبان به اعمال محدودیت ادامه دهند، زنان مجبور می‌شوند با لباس مردانه در جامعه ظاهر شوند.

زنی دیگر نیز گفته است که طالبان هیچ‌گونه مشروعیتی ندارند و از این رو زنان زیر بار فرمان زن‌ستیزانه آن‌ها نخواهند رفت.

زنان می‌گویند که «چادری» مورد نظر طالبان، بهانه‌ای برای انکار نصف جامعه افغانستان است و طالبان حق انکار زنان را ندارند. زنان معترض از جامعه جهانی خواسته‌اند که جلو طالبان را بگیرند.

در طرح حجاب اجباری طالبان برای زنان شاغل دولتی نیز هشدار داده شده است که در صورت عدم رعایت حجاب، از وظایف‌ برکنار خواهند شد. برای اجرا و برخورد با خانواده زنانی که این طرح را رعایت نکنند، چهار مرحله در نظر گرفته شده است: نخست، خانه‌ زن بی‌حجاب مشخص و به خانوده‌اش توصیه می‌شود؛ دوم، سرپرست زن بی‌حجاب احضار می‌شود؛ در مرحله سوم، سرپرست خانواده سه روز زندانی می‌شود؛ چهارم، سرپرست زن بی‌حجاب محکمه و مجازات خواهد شد.

هدا خموش، از اعضای جنبش زنان معترض، می‌گوید که طالبان پس از حاکم شدن بر افغانستان، با «شعار عفو عمومی» دست به کشتار مردم زده‌ و اکنون بنای حکومت خود را بر «حذف زنان» گذاشته‌اند. به گفته او، در رفتار طالبان و ذهنیت‌ آن‌ها هیچ تغییری نیامده است و آن‌ها همان دیدگاهی را که در دهه ۹۰ درباره زنان داشتند، اکنون نیز تحمیل می‌کنند.

گفتنی است که تصمیم طالبان واکنش‌های ملی و بین‌المللی را همراه داشته است؛ نهادهایی که بر تعامل جامعه جهانی با طالبان تأکید می‌کردند و اکنون می‌گویند که تعامل این گروه با جهان مشکل شده است.