من مخالف سیاست های ناعاقبت اندیشانۀ آقای اشرف غنی رئیس جمهور بوده و هستم. و اين هم واضح است که نهايت دوام رياست آقای اشرف غنی در نظام کنونی از محدوۀ شش ماه اضافه نخواهد بود. اما هرگز وجدانم اجازه توهین و تحقیر را به کسی که به نام رهبر و یا رئیس جمهور کشور افغانستان ياد شود، نميدهد.
من به درستی میدانم که زلمی خلیلزاد نماینده امریکا با طالبان، پاکستان، قطر، ترکیه، سازمان ملل که در حقیقت از امریکا نماینده گی میکند و بطور نسبی با شورای عالی مصالحه ملی به توافق رسيده اند که نشست استانبول به تاريخ ۲۷ حمل دایر گردد.
اما در اين مورد هیچ اجندا و هیچ نظری را با ارگ ریاست جمهوری و آقای اشرف غنی شریک نساخته اند. اگر وضعيت به همينگونه پيش برود و آقای غنی به پيشنهاد امريکائی ها تمکين نکند، شايد فيصلۀ نشست استانبول با مساعی زلمی خلیلزاد و امریکا بدون هیچ اعتنا به پیشنهادات آقای غنی صورت پذيرد. آقای خلیلزاد و امريکائی ها به درستی میدانند که خط های سرخ آقای غنی هميشه مؤقتی بوده و شکننده مي باشد.
از طرف ديگر امريکائی های مصمم اند که به هر طوريکه ميشود، “با گذاشتن کلوخ روی آب” خود را از گرداب خونين افغانستان نجات دهند. خواه ناخواه امریکایی ها با زور يا رضا و با خصلت حکمروائی که در بيرون از مرزهای شان دارند، در سرنوشت افغانستان تصمیم میگیرند. اينکه در آينده به سر اين مردم چه مصايب و بلاهای آمدنی است، مسؤليت آن را به دوش خود رهبران اين کشور متعلق ميسازند.
در ابطه با سرنوشت ارگ نشينان بايد گفت که بالآخره همه ميدانند که “خود کرده را نه درد است و نه درمان”. آقای غنی در طول رياست جمهوری اش، با روش غيرمدبرانه، خودخواهانه و سليقوی و عدم تمکين در برابر حفظ منافع عليای کشور، به جز با يکتعداد محدود اطرافيان کم تجربه، خودخواه و احساساتی، با هيچ کس ديگر مشوره نکرده و حتی تا هنوز که آب طوفانی بر لب رسيده است، مشوره نمی کند.
شايد حالا دير شده باشد و ديگر نه در داخل و نه هم در خارج از کشور، به ابراز نظرهای همچون “ما حفظ نظام و حفظ قانون اساسی را ميخواهيم”، “ما دولت مؤقت را قبول نداريم”، “ما تا هنوز تصمیم نگرفته ایم، “ما اين يا آن کاغذ را اعتبار نمی دهيم” و غيره و غيره، هيچکس اهميت نميدهد.
