قوای عظیم اردوی ملی وپلیس که ظاهراً به هدف سرکوب نیروهای علی پور دربهسود مستقر شده بودند، بی سروصدا حضور خود را تا امر ثانی از ارگ، به طوری معنا داری استمرار بخشیده اند. نه از سرکوب خبری است؛ نه از بازگشت. برای خالی نبودن عریضه، شماری از اماکن شخصی مردم را تباه کردند.
یک دلیل سومی باید درپسِ این ماجرا خوابیده باشد. مهم نیست که افسران «غلام خانه» ارگ مانند یاسین ضیاء و حامدسیفی از عقب صحنه خبرباشند یا نباشند. آن ها صرفاً مأموراجرای دستور اند. این مسأله درسطح بالا مطرح است.
همزمان، درحالی که سکوت رهبران دولتی هزاره نسبت به ماجرای قشون بری دولت با شعار سرکوب علی پورکماکان ادامه یافته است. اردو سازی به ظاهر آشکار به وسیله ذوالفقار امید در حوزۀ هزاره جات و سکوت دولت را هم به این شک وگمان ها اضافه کنید.
نتیجه چی می شود؟
ذوالفقارامید شخصیت میهن پرست، عدالت خواه و دلاور است. این بماند به جایش. آیا ازچال آخری مطلع است یا خیر، کسی نمی داند. درین میان برخی گزارش های مقدماتی وجود دارد که اردوسازی درمناطق بومی هزاره جات به این هدف است که دریک پیچ حساس زمانی، یا درصورت تشدید جنگ هایی که جمهوری چهارنفره را آماج می گیرد، این نیروها همچو بخشی از لشکرمردمی، درمبارزه با طالب، به دفاع از جمهوری چهارنفرۀ کنونی وارد کارزار بشوند؛ یا درنیمه راه، ارابۀ سیاست طوری بچرخد که نیروهای تازه آراستۀ نظامی هزاره را به نجات همین جمهوری پادشاهی به میدان بکشانند.
حتی امکان پیوستن دو بارۀ علی پوربه حکومت در جریان تکاپوهای دراماتیک آینده وجود دارد.
شاید پرسشی به میان آورند که این همه تلفات وتباهی مردم بهسود چی می شود؛ مگرامری صحنه سازی بوده؟ برای این سوال یک پاسخ کلی وجود دارد که بعداً هویت مشخص خود را درجریان حوادث نشان خواهد داد. و آن این که مردم عادی همیشه طعمۀ سیاسیون اند. سیاسیون و سامان دهنده گان جنگ های مخفی، هیچ گاه برگور یا اجساد قربانیان اشک نمی ریزند.
