افغانستان

بازدید میشل باشله کمیسار عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد از کابل

من دیروز توانستم یک دیدار مختصری – در زمانیکه افغان ها با بحران های مملو از نا امیدی، مرتبط با هم و عدم اطمینان زیاد مجادله میکنند – از کابل داشته باشم. عدم اطمینان در مورد آیندۀ کشور شان و همچنین در مورد اینکه وعده غذای بعدی از کجا خواهد آمد. نیازمندیهای اساسی بشری مانند غذا و صحت به پیمانه ای نهایت کم عرضه می شود و حقوق اولیۀ بشری مانند حق تعلیم، حق کار و حق مشارکت در پروسه های تصمیم گیری تا حدی زیادی برآورده نشده اند.
در جریان این بازدید کوتاه، توانستم با نماینده گان ادارۀ حاکم و همچنان نماینده گان جامعۀ مدنی، از جمله برخی از معلمین برجستۀ زن، داکتران، خبرنگاران، کارمندان دولت و کارکنان مؤسسات غیردولتی ملاقات نمایم. زنان با قوت فوریت وضعیت در کشور را بیان نمودند و آنها خواهان نشستن به دور یک میز با مقامات ادارۀ حاکم بعنوان شرکا جهت کمک به دریافت راه حل برای خروج از این بحران اقتصادی، بشری و حقوق بشر در افغانستان گردیدند. وقتی از آنها پرسیدم که چه پیام هایی را به ادارۀ حاکم برسانم، آنها به دنبال این بودند که به صدای من نه بلکه به صدای خود اتکاء کنند: “ما میخواهیم خود مان با طالبان صحبت کنیم. ما میدانیم که مردم ما نه تنها در شهرها، بلکه در قریه جات نیز به چیز هایی نیاز دارند و ما معلومات و راه حل های معتبری برای مطرح کردن آنها با طالبان داریم.”
زنان ابراز امیدواری کردند که “در حالیکه ما از دود و خاکستر جنگ سر بلند نموده ایم، امیداوریم که روزی عدالت اجتماعی در افغانستان برقرار خواهد شد.” آنها متعهد شدند که به مبارزه در برابر بی عدالتی ادامه دهند، اما تأکید نمودند که حقوق شان مانند حق آزادی بیان و تجمعات مسالمت آمیز، حق عدم هراس از انتقام برای خود و خانواده های شان، حق کار و حق مشارکت برای شان دوباره داده شود. آنها خواستار جداسازی سیاست از صحت شدند تا زمینۀ آموزش و استفاده از پرسونل صحی زن مساعد گردد و بالای زیربنای صحی سرمایه گذاری صورت گیرد. آنها از مقامات ادارۀ حاکم خواستند تا زمینۀ محافظت از فعالین زن و خبرنگاران را در برابر خشونت و انتقام جویی فراهم سازند و از ایجاد دوبارۀ میکانیزم ها برای جلوگیری از و رسیده گی به خشونت های مبتنی برجنسیت اطمینان دهند. آنها خواستار حمایت و دادخواهی دوامدار یوناما به ویژه بخش خدمات حقوق بشر یوناما گردیدند.
از خواسته های آنان قاطعانه و بیدریغ حمایت میکنم.
من درحالیکه توانستم صرف یک روز را در کابل بگذرانم، تیم خدمات حقوق بشر یوناما اکنون بیست سال است که در کشور است و کار های اساسی حقوق بشر را انجام میدهد ومردم أفغانستان را همراهی میکند، زیرا آنها از بحران ها وآشوب های متعدد رنج میبرند.
در طول سال ها، ما کار دشوار شمارش تلفات افراد ملکی از اثر درگیری های مسلحانه، نظارت و گزارش در مورد تأثیر آن بالای زنان، مردان، دختران و پسران را انجام داده ایم. ما با طرف های مختلف، از جمله طالبان در مورد محافظت از افراد ملکی، حقوق بشردوستانۀ بین المللی و قوانین حقوق بشر گفتگو کرده ایم.
ما با مقامات مربوط دولت، کمیسیون مستقل حقوق بشر أفغانستان وجامعه مدنی پیرامون مبارزه با خشونت علیۀ زنان کار کرده ایم، در مورد قوانین مشوره ارائه کرده ایم، از مراکز بازداشت بازدید بعمل آورده ایم و با زندانیان صحبت کرده ایم. ما قضایای نقض حقوق بشر وبدرفتاری را ثبت، در مورد آنها گزارش دادیم و نیز در مورد آنها دادخواهی نموده ایم. ما از حقوق همه أفغان ها بدون درنظرداشت پیشینه واعتقادات آنها دفاع کرده ایم.
ما قضایای شکنجه و بدرفتاری، از جمله در برابر طالبان وسایر زندانیان ضد حکومت را که در زندان ها در طول سال ها با آنها مصاحبه کرده ایم، در سراسر کشور مطرح کرده ایم و تأکید نموده ایم که استفاده از شکنجه در برابر هر کسی و تحت هر شرایطی مطابق به قوانین بین المللی حقوق بشر ممنوع بوده، یک کار نادرست است و نتیجۀ آن معکوس است.
و ما به فعالین جامعۀ مدنی و مدافعین حقوق بشر، اعم از مردان و زنان گوش داده و با آنها کار کرده ایم و برای حقوق مختلف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، مدنی و سیاسی، از جمله از طریق اصلاح قوانین، ایجاد نهاد ها و آموزش حقوق بشر دادخواهی مینماییم.
از تاريخ ۱۵ ماه آگست ۲۰۲۱ بدینسو، پس از تسلط طالبان، بگونه ای آشکار تغییرات بزرگی در کشور بمیان آمده است. با کاهش خصومت ها از آن تاریخ بدینسو، تلفات مربوط به درگیری بطور قابل ملاحظه ای کاهش یافته است. اما هراس داریم که بحران های بشری و اقتصادی ممکن است جان افراد بیشتری را بگیرد. امروز از هر سه نفر در افغانستان، یک نفر به وضعیت اضطراری یا با سطح بحرانی مصئونیت غذایی مواجه است و دسترسی محدود به پول نقد، سطح بلند بیکاری و آواره شدن وجود دارد. برعلاوه این، متاسفانه خطر حملات گروه داعش شاخه ای خراسان و سایر گروه ها همچنان بلند است.
من مطمئن هستم که همه ای ما میتوانیم بپذیریم که این غیرقابل قبول و به دور از وجدان است که مردم افغانستان مجبور شده اند با چشم انداز بمباران یا گرسنگی – یا هر دو زندگی کنند.
قصه های مادرانی که یک طفل شانرا بخاطر تغذیۀ بقیه خانواده به فروش میرسانند، دلخراش است. این به ویژه دلخراش است، زیرا حتی در گفتگو های مختصر من با جامعۀ مدنی، میتوانستم ظرفیت، تجربه و تدبیر را ببینم که وجود دارد، و درحالیکه کشور بطور عمیق تر در ناامیدی فرو میرود، این تجربه و تدبیر به هدر میرود. ایجاب میکند تا پیشرفت سریع در یک تعداد از ساحات کلیدی صورت گیرد.
در جلساتی که با مقامات ادارۀ حاکم، از جمله معاون رئیس الوزرأ و وزیر داخله داشتم، روی اهمیت همه شمول بودن حکومت جهت دریافت راه بیرون رفت از این بحران تأکید نمودم.
من اهمیت عفو عمومی برای مقامات حکومت قبلی و اعضای نیرو های امنیتی که در منازعه شرکت داشتن را تصدیق می کنم. این یک گام مهم به سوی مصالحه بعد از سال ها جنگ بود. هر چند، گزارش ها حاکی از ادامه جستجوی خانه به خانه وجود دارد و ما به گونه ای عمومی قتل های فرا قانونی مقامات قبلی را بطور عموم مستند کرده ایم.
حملات علیه مقامات قبلی از جمله قضات، مدافعین حقوق بشر و خبرنگاران همچنان ادامه دارند. با آنکه معترضین زن و اعضای خانواده های شان که در ماه جنوری/ دلو به صورت خود سرانه دستگیر و توقیف شده بودند، اکنون آزاد شده اند، اما برخورد شان به این معنی بود که دیگر تظاهرات عمومی برای حقوق زنان در افغانستان نباشد. ما در هفته های اخیر توانستیم قضیه های انفرادی نقض حقوق بشر را با مقامات فعلی در میان بگذاریم و من از آن ها تقاضا نمودم که اطمینان حاصل کنند که این واضح باشد که چنین موارد تحمل نخواهد شد، قضایا بی درنگ تحقیق شوند و آن های که مسوول اند به درستی مورد باز خواست قرار می گیرند. تمام آنانیکه بخاطر تعمیل حقوق بشری شان در توقیف اند، بی درنگ باید آزاد شوند.
فعالین و رهبران جامعه مدنی، کارمندان حکومت قبلی از جمله قضات، څارنوالان و خبرنگاران می توانند نقش مهمی در ساختن افغانستان جدید و حصول اطمینان از اجرای عدالت در رابطه با تخطی های حقوق بشری و سوء استفاده ها ایفا کنند اما این تنها در صورتی ممکن است که آن ها بتوانند بدون ترس از دست گیری، آزار، تهدیدات و خشونت به کارشان ادامه دهند.
هر جامعه ای زمانی پایدار و صلح آمیز است که در آن حقوق بشر احترام شود و تمام مردم یک ملت به شمول اقلیت های دینی و قومی و به طور مشخص آن هاییکه بصورت دوامدار با تبعیض، حاشیه رانده شدن و خشونت مواجه بوده اند، نمایندگی شوند. برای آن ها این مهم است که به عنوان بخشی از راه حل پذیرفته شوند نه اینکه به عنوان بخشی از مشکل تحت فشار قرار داده شوند.
در این زمان صلح نسبی در کشور بسیار مهم است که اتحاد همه شمول ایجاد شود. فراگیری یک پیش شرط مهم برای مصالحه و جلوگیری از منازعه در آینده است. این نه تنها کار درست، بلکه کار زیرکانه برای انجام دادن است. شکست در انجام این امر می تواند منجر به بی ثباتی در افغانستان و فراتر از مرز های آن شود. آن های که آسیب پذیرترین هستند ضرورت دارند برای رسیدگی و کاهش خطر ها در بحث ها و تصامیم شرکت کنند.
من از مقامات فعلی تقاضا می نمایم که فضای حداکثری را برای آزادی بیان و تجمعات صلح آمیز اجازه دهند، به نقش رسانه های مستقل احترام بگذارند و از به کارگیری خشونت یا از اعمال مجازات بالای آن های که مهم اند، خوداری کنند. مردم برای اظهار محرومیت و همچنان کمک به ساختن راه حل به کانال ها/ مجرا ها نیاز دارند.
من خواستار ایجاد دوباره یک مکانیزم مستقل حقوق بشر شدم، چنانچه قبلاً کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان وجود داشت – که شکایت های مردم را دریافت کند و مشکلات مردم را به توجه مقامات فعلی برساند.
با دوباره باز شدن مکاتب تا دوم حمل، من منتظرم ببینم که تعهدات سپرده شده در قسمت دست رسی تمام دختران و پسران به آموزش برآورده می شود. دختران و زنان به دسترسی به آموزش ابتدایی، متوسطه و لیسه ضرورت دارند. این گام های مهم راه طولانی برای تآمین آینده ی کشور را خواهد پیمود.
این بس مهم است که فوراً به مسله ای که به درستی به عنوان تاثیر فاجعه بار تحریم های اقتصادی و مسدود شدن دارایی یاد شده است رسیدگی شود. من از جامعه جهانی تقاضا می کنم که از گام های که قبلاً گذاشته فراتر رود و تحریم ها را تسهیل کند و برای جهش اقتصادی، دارایی ها را آزاد کند، انکشاف را حمایت کرده و به رنج غیرضروری انسانی پایان دهند.
تا زمانیکه فوراً وجوه مالی بیشتری در دسترس قرار نگیرد، میلیون ها افغان همچنان ناحق رنج خواهند برد. تصمیم گیرندگان ملی و بین المللی باید از ایجاد خدمات اولیه اجتماعی برای اطمینان از برآورده شدن نیاز های اولیه انسانی و حقوق اقتصادی و اجتماعی مردم در سطح اجتماع حمایت کنند.
هفته بعدی، وقتی مـأموریت یوناما برای تجدید شدن به شورای امنیت می رود، حصول اطمینان از حفظ حضور برجسته حقوق بشر ضروری خواهد بود تا ما بتوانیم همچنان مردم افغانستان را همراهی کنیم، مشوره دهیم که چگونه معیار های حقوق بشر بین الملل را در بسیاری بخش ها از جمله توسعه اجتماعی و اقتصادی، حقوق زنان و سیستم عدالت بکار گیرند و طرح های موفق را برای بهبود و اعمار دوباره نهاد ها توسعه دهند. برای ما مهم است، کاملاً عینی، توجه مقامات فعلی را همچنان به نگرانی های جدی حقوق بشری جلب نماییم و به نظارت و گزارش دهی در مورد حقوق بشر در عمل ادامه دهیم. من از دولت ها می خواهم که از ادامه کار یوناما با یک مأموریت برجسته و قوی حقوق بشر در افغانستان حمایت کنند.
روحیه، استقامت و آرزوی بی پایان افغان ها برای حقوق بشری شان که باید حفظ شود و برای فرزندان شان که یک سر زمین صلح آمیز و قانون مدار را به ارث ببرند کاملاً محسوس است. افغان ها در مورد آینده شان تصمیم خواهند گرفت و این برای ما در سازمان ملل متحد و برای جامعه جهانی است که از تمام تلاش ها برای ترویج تمام حقوق بشری برای تمام مردم افغانستان حمایت کنند.

دیدگاهتان را بنویسید

دکمه بازگشت به بالا