در روابط بین الملل، کشور ها در نخست دنبال تحقق اهداف و منافع ملی خود هستند و منافع دیگران در قدم بعدی قرار می گیرد.به عبارت دیگر در روابط هرج و مرج گونه بین المللی، صفات ممیزه فردی، که مثلا در جوامع اسلامی و کشور ما افغانستان بسیار نیکو و پسندیده است مانند روحیه جوانمردی، پهلوانی، مردانگی، یکرنگی، و…. محلی از اعراب ندارد و دولت‌ها صرفا بخاطر ضعیف نوازی و احقاق حق آنها، بسط صلح و عدالت، نجات از فقر و جهل، نابودی ترور و تروریسم حاکمیت قانون، کثرت گرایی، حقوق بشر و…. خود را درگیر در مخاصمات بین المللی نمی کنند، بلکه آنچه مهم است در درجه اول منافع خود آنهاست.
منافع ملی و کاستن از خشم شهروندان امریکایی که حملات ۱۱ سپتامبر بسیار خشمگین و مضطرب شان کرده بود، ایجاب می کرد که تصمیم گیرندگان آمریکا به افغانستان لشکر کشی نمایند.
در نتیجه اکنون از نظر تصمیم گیرندگان امریکا منافع ملی کشور شان ایجاب می کند که عساکر خود را از کشور ما بیرون نمایند، اما هرگز میدان بازی را در افغانستان رها نمی کنند..
از منظر این قلم آمریکا با فعال ساختن لانه های استخباراتی و قدرت نرم خود تلاش می کند که بیشتر از پیش منافع و اهداف اش را در این سرزمین بر آورده سازد.
آمریکایی ها خوب میداند که لحظه ی توجه نکردن به افغانستان بهایی سنگینی برایشان دارد و بدون قید و شرط دو غول بی عطوفت و رقیب دیرنه اش (چین و روسیه) جایشان را در افغانستان پر خواهد کرد.
اما مهم و جان گپ همین است که ما باید خود زنده شویم و چشم امید به هیچ کشور و سازمانی نداشته باشیم که بیایند امنیت ما را تامین کنند و شکم ما را سیر نگهدارند
در دنیایی امروزی «هیچ گربه ی محض رضای خدا موش نمی گیرد» هر کسی و کشوری برای بدست آوردن چیزی دست عطوفت و مهربانی به کسی و کشوری دراز می کند.
پس آمریکا و کشور های دیگر هیچ گاه بخاطر این نه آمدند که به کشور ما دموکراسی، حاکمیت قانون و حقوق بشر حاکم گردد و ما صاحب جامعه انسانی آراسته با عدالت و آرمش شویم.
استثمار گران از گذشته تا به حال زیر پرچم شعار های عوام فریبانه در پی گم کرده ی خود اند، هر وقتیکه گم کرده ی خود را یافتند، نه انسان برایشان ارزش دارد و نه ارزشهای انسانی پس به لانه های خود بر می گردند.
بر ماست که هوشیار شویم و رقابت های منفی و کشنده را کنار گذاشته برای ساختن یک جامعه انسانی و متکی به خود، متحد و یکپارچه ایستاد شویم.
