مادری برای نجات پنج فرزندش از گرسنگی، دختر شش ساله‌اش را فروخت
زنی در ولایت غور که مادر شش کودک است، می‌گوید که به دلیل ناداری مجبور شده‌است که دختر شش ساله‌اش را در بدل ۲۰۰ هزار افغانی به مردی بفروشد.
این مادر که می‌خواهد با نام مستعار نازنین شناخته شود، می‌گوید که وضعیت بدِ اقتصادی او را مجبور کرد که یک و نیم سال پیش یک دخترش را که شش ساله بود، به بهای ۲۰۰ هزار افغانی به مردی که از او بدهکار بود، بفروشد.
نازنین ۳۴ ساله می‌گوید، مردی که دخترش را خریده، او را برای پسرش که هم‌سن این کودک است، نکاح کرده‌است.
او می‌افزاید: «دختر شش ساله‌ی خود را به‌خاطر این فروختم که قرض‌دار بودم و فکر کردم که اگر او را نفروشم، هم خودش از گرسنگی خواهد مُرد و هم کودکان دیگرم. او را به ۲۰۰ هزار افغانی فروختم و بیش از یک‌صد هزار آن را به قرض‌دارها دادم و ۸۰ هزار افغانی دیگر را خرج کودکان دیگرم کردم .حالا هم چیزی به خوردن ندارم و روزانه از مردم نان گدایی می‌کنم.»
نازنین، فروش دختر خود را تلخ‌ترین خاطره در زندگی می‌داند و می‌گوید که اگر کمکش نکنند، مجبور است دختر دو ساله‌اش را نیز بفروشد.
وی علاوه می‌کند: «بعضی وقت‌ها که دخترم به خانه می‌آید، دلم تسلا می‌شود، وقتی می‌آید، گریه می‌کند. جگر خون می‌شوم. وقتی که به خانه‌ی خسرش باز می‌گردد، زندگی خیلی به سرم سخت می‌گذرد.»
با این هم نازنین از این که دخترش در خانه‌ی آن مرد است، راضی است.
او می‌گوید: «خوش‌حالم که حداقل برای دخترم نان داده می‌شود. خانه‌ی خُسرش او را به مکتب هم روان می‌کنند؛ چون شوهرش هم خُرد است.»
نازنین، مادر پنج فرزند و تنها نان‌آور خانواده‌اش است. او دو پسر چهار ساله تا ۱۴ ساله و سه دختر دو ساله تا ۱۹ ساله دارد. شوهر نازنین که معتاد به مواد مخدر بود، ۱۰ سال پیش ناپدید شده‌است.
او می‌گوید که فقر، گرسنگی و قرض‌داری از مردم روستا، او را مجبور کرد تا سه سال پیش به شهر فیروزکوه مرکز ولایت غور آواره شود. او می‌گوید که کرایه‌ی خانه و نداشتن مواد خوارکی و مواد سوخت در زمستان، او را نگران‌تر ساخته‌است.
نازنین، دلیل وضعیت کنونی و فروش دخترش را حاکمیت و وضع محدودیت‌های گروه طالبان در بیشتر از یک‌سال گذشته می‌داند.
این مادر در ادامه می‌گوید: «زمستان آمد، نه هیزم به سوخت و نه هم مواد به خوردن داریم، کرایه‌ی خانه هم که ماه ۱۰۰۰ افغانی است، اول‌ها خوب بود، بعضی مؤسسات پول و مواد کمک می‌کردند که کرایه‌ی خانه و مصرف ما می‌شد. از وقتی که طالبان آمده‌اند، هیچ چیزی نداریم.»
نازنین، پیش از حاکمیت طالبان در خانه‌های مردم لباس‌شویی می‌کرد؛ اما با گسترش ناداری و بیکاری کارش را از دست داد.
او می‌گوید که بارها برای درخواست کمک به نهادهای امداد رسان مراجعه کرده‌است؛ اما هیچ نهادی برایش پاسخ نداده‌است.
نازنین از نهادهای ملی و بین‌المللی می‌خواهد که در سرمای امسال، به خانواده‌های نیازمند به‌گونه‌ی دقیق کمک‌رسانی کنند تا این جلو حیف و میل کمک‌ها گرفته شود و این کمک‌ها به نیازمندان برسد.
شما باید داخل شوید برای نوشتن دیدگاه.