محمد عظیم، یکی از افراد دارای معلولیت در کندز می‌گوید: «در زمان داکتر نجیب و شوروی در جنگ‌ها پایم قطع شد. در دولت گذشته ۶۰ هزار افغانی در سال معاش می‌گرفتم؛ اما اکنون ۱۸ هزار افغانی داده‌اند و پرداخت ۱۸ هزار دیگر را وعده داده‌اند که می‌شود ۳۶ هزار. دیگرش را نمی‌دانم چه کرده‌اند، شاید خودشان گرفته‌اند.»
وی افزود: «من می‌بینم به کسانی که مربوط امارت (طالبان)هستند توجه می‌شود و به ما رسیدگی صورت نمی‌گیرد. زمستان است نه سنگِ زغال داریم و نه هم چوب. خودم هم از سرِ دوره پای پیاده می‌آیم، به خاطر اینکه پول ریکشا را ندارم و اینجا هم که می‌آیم، چند افغانی را با گدایی پیدا می‌کنم؛ چون مجبور هستم، ورنه چرا گدایی کنم.»
مانند محمد عظیم، افراد دیگر دارای معلولیت نیز در شهر کندز وجود دارند که به دلیل ضعف اقتصادی دست به گدایی می‌زنند.
شیر محمد یکی دیگر معمولان ملکی که از اثر جنگ‌ها بینایی یک چشمش را از دست داده‌است، از رسیدگی نشدن به وضیعتش شکایت دارد.
شیر محمد می‌گوید: «در اثر جنگ‌ها هر دو چشمم را از دست دادم، تقریبن ۲۹ روز می‌شود که کمک‌ها به افغانستان آمده؛ ولی من تا حال هیچ کمکی دریافت نکرده‌ام. من تقاضا می‌کنم که به وضعیت ما رسیدگی صورت گیرد.»
با این حال، مسؤولان ریاست شهدا و معلولین طالبان در کندز می‌گویند که هویت تمام معلولان نزد آنان ثبت است و به همه‌ای آنان رسیدگی خواهد شد.
به گفته‌ی مسؤولان این ریاست، ۳ هزار و ۵۵۰ معلول در کندز وجود دارد که از آن میان امسال به یک هزار و ۸۰۰ تن آنان که مشمول سربازان معلول دولت پیشین، افراد ملکی و نیروهای امارت اسلامی (طالبان) می‌شود، تن‌خواه شش ماه اول سال را دریافت کرده‌اند.
مسؤولان طالبان در رابطه به رسیدگی به وضعیت معلولان کندز می‌گویند: «معلولانی که در شهر هستند و گدایی می‌کنند و حالا شکایت می‌کنند، کار خودشان است؛ اما نزد ما ثبت اند، برای شان معاش پرداخت می‌شود و این معلولانی که دست به گدایی می‌زنند، از طرف کمیسونِ جمع‌آوری گدایان، ثبت شده که بر علاوه از حقوق معلولیت شان، حقوقی را که به خاطر گدایی در نظر گرفته شده‌است، نیز دریافت می‌کنند.»
این در حالی است که در جریان جنگ‌های گذشته و از اثر انفجار، انتحار و درگیری‌ها، شماری از افراد ملکی و نیروهای امنیتی پیشین معلول شده‌اند که پس از سقوط جمهوریت، از رسیدگی نشدن به وضیعت شان شکایت دارند.
