این ادعا که مردم افغانستان خواهان بازگشایی درهای مکاتب به روی دختران نیستند، یکی از دروغ های مکرر رهبران طالبان است. دهان مردم را می بندند، حق اظهار نظر را از آنها می گیرند و سپس به نام مردم عقاید عقب مانده و جاهلانه خود را مطرح می کنند. اکثریت قریب به اتفاق مردم افغانستان از همان روزهای اول حکومت طالبان بر افغانستان پیوسته بر ضرورت بازگشایی مدارس دخترانه تاکید کرده‌اند، اما طالبان آن را به ابزاری برای معامله با جامعه جهانی تبدیل کرده است.
آنچه در چارچوب دعوی حق تحصیل دختران باید مورد توجه قرار گیرد این است که درخواست حق تحصیل برای دختران به عنوان بخشی از بسته حقوق بشری ارائه شده است که شامل سایر حقوق اولیه شهروندان از جمله حق زنان برای کار، حق زنان برای فعالیت سیاسی و حق زنان برای مشارکت در عرصه عمومی. چنین رویکردی باعث می شود که این درخواست به گونه ای با هدف رهایی و آزادی مطرح شود.
بازگشایی درهای مدارس زمانی معنا پیدا می کند که حق کار و فعالیت زنان نیز به رسمیت شناخته شود. زنی که درس می خواند و دوره می گذراند اما مجبور می شود در خانه بنشیند و در زندگی اجتماعی شرکت نکند چه اهمیتی دارد؟ در حال حاضر صدها هزار زن افغان که از کار و فعالیت محروم شده اند، با مشکلات اقتصادی و روانی دست و پنجه نرم می کنند و از افسردگی و دیگر مشکلات روحی رنج می برند و پولی که از منابع عمومی صرف تحصیل آنها می شد هدر می رود. سرمایه گذاری کشورها در نظام آموزشی برای نتیجه آن است که علاوه بر رشد شخصیت دانش آموزان، آنها را برای ورود به بازار کار، ارتقای استقلال اقتصادی و افزایش بهره وری آماده می کند. به این ترتیب آنها به شهروندانی شاد و موفق تبدیل می شوند که زندگی خود را بر اساس توانایی ها و مهارت های خود پیش می برند. تحصیلی که به چنین نتیجه ای ختم نشود پوچ و بی فایده است.
سطح توقعات و مطالبات را نباید تنها به افتتاح مدارس دخترانه کاهش داد. زیرا این همان چیزی است که لابی ها و حامیان طالبان می خواهند و منتظر آن هستند، به محض باز شدن مدارس دخترانه، زمینه برای به رسمیت شناختن حاکمیت این گروه فراهم می شود. به این ترتیب بقیه مطالبات مردم زیر پا گذاشته می شود و زمینه سرکوب بیشتر معترضان و منتقدان فراهم می شود و برای مدت طولانی یک رژیم استبدادی بر سرنوشت مردم تحمیل می شود.
