یکی از پیامدهای مستقیم رویکار آمدن حکومت سرپرست (امارت اسلامی) مهاجرت گسترده‌ی جوانان و خانواده‌ها از افغانستان است. اما چرا تقریبا تمام جوانان می‌خواهند افغانستان را ترک کنند؟ در این گزارش دلیل جوانان برای مهاجرت را بخوانید.
وزارت مهاجرین و عودت‌کنندگان حکومت سرپرست مدعی شده که طی کمتر از دو سال گذشته (از ۲۴ اسد ۱۴۰۰ تا اواخر جوزای سال ۱۴۰۲) حدود ۱,۷۶۲,۵۷۲ پناهجوی افغانستان از کشورهای مختلف به کشور عودت کرده‌اند اما هیچ آماری از تعداد کسانی که در عین زمان مهاجر شده‌اند منتشر نکرده است.
کارشناسان معتقدند که آمار منتشر شده از سوی حکومت سرپرست نوعی «سفید‌نمایی» است و عدم ارایه‌ی آمار نیز نوعی از «پنهان‌کار» است که نشان می‌دهد، جوانان و سایر گروه‌ها در افغانستان دلایل کافی برای ترک این کشور را دارند و عمده‌ی بازگشت‌ها طی دو سال گذشته اجباری بوده چون کشورهای میزبان با پناه‌جویان افغانستان رفتار انسانی نداشته‌اند.
با شماری از جوانان به صورت حضوری و آنلاین صحبت کردم و از همه‌ی مصاحبه‌شوندگان پرسیدم که اگر امکانش باشد افغانستان را ترک می‌کنند یا ترجیح می‌دهند در افغانستان زندگی کنند؟
از میان ۳۲ مصاحبه شونده، فقط یک نفر گفت که ترجیح می‌دهد در افغانستان زندگی کند و برای آنچه حق است مبارزه کند. از او پرسیدم که آیا دوست دارد سرنوشتی که با آن دچار شده فرزاندنش را نیز دچار سازد. او با اندکی تردید گفت: امیدوارم اوضاع تغییر کند.
سایر مصاحبه‌شوندگان که بین ۲۰ تا ۳۵ سال داشتند همه اذعان کردند که اگر امکانش باشد برای ترک افغانستان حتی لحظه‌ای هم تردید نمی‌کنند.
همچنان از مصاحبه شوندگان پرسیدم که قوی‌ترین انگیزه‌ای که آنان را وادار به ترک افغانستان می‌کند چیست؟ پاسخ‌هایی متفاوتی دریافت کردم. مردانی که بالای ۳۰ سال داشتند در این مصاحبه حمایت از خوانده و تضمین آینده‌ی خانواده‌شان را قوی‌ترین انگیزه‌ای عنوان کردند که آنان را وادار به ترک افغانستان می‌کند.
از ۳۲ مصاحبه شونده، ۱۳ نفر آن زن و دختر بودند که قوی‌ترین انگیزه‌شان از ترک افغانستان را «حضور طالبان در افغانستان»، «ممنوعیت و محدودیت‌های شدید بر زنان»، «آینده‌ی تحصیلی نامطمین» و «فرهنگ‌های ناپسند» عنوان کردند.
پسرانی که در گروه سنی ۲۰ تا ۳۰ سال دسته‌بندی شده باور داشتند که ادامه‌ی زندگی در افغانستان هیچ تفاوتی با «مردگی» ندارد. به باور آنها، دیگر حتی فرصت بلندپروازی‌هایی را ندارند که ویژه‌ی جوانان است.
سمیه، دختر ۲۴ ساله‌ای که به «لطف طالبان» نتوانسته طعم فراغت از دانشگاه را بچشد گفت: «صرف حضور طالبان در کوچه و خیابان برای هر موجود زنده ای کافی است تا کوله بارش را ببنند و مسیری به یک سمت غیر از اینجا را در پیش بگیرد.»
زهرا، دختری جوانی که از «محدود شدن» زندگی زنان در افغانستان به تنگ آمده و این را قوی‌ترین انگیزه‌ای می‌داند که او را وادار می‌کند در صورت امکان، این کشور را ترک کند.
مسلم، جوان ۳۲ ساله به همراه سه فرزند و همسرش زندگی می‌کند، دلیلی که او را به ترک افغانستان وا می‌دارد خانواده‌اش است گرچند اگر صرفا منافع خودش در میان بود ترجیح می‌داد افغانستان را ترک نکند اما حتی برای لحظه‌ای هم نمی‌خواهد فرزندانش در این ملک زندگی کنند.
یک استاد دانشگاه که طبق میل خودش نامی از او نخواهم برد در توضیح رغبت جوانان به ترک افغانستان گفت: جوانان حق دارند که افغانستان را ترک کنند چون با وجود «طالبان در اینجا» هیچ آینده‌ی امیدبخشی برای قشر جوان باقی نمانده است.
به گفته‌ی او، قشر جوان و تمام زنان افغانستان از قوی‌ترین انگیزه‌ها برای ترک افغانستان برخوردار اند و کسی نمی‌تواند آنان را سرزنش کند چون همه لایق یک زندگی آزاد و انسانی است.
