چند نکته که باید دانست:
سیاست آمریکا در افعانستان به گونه یی است که نوعی موازنه منفی را میان دو بازوی نظامی قدرت یعنی مجاهدان شمال و طالبان شرق و جنوب به میان بیاورد.
به گونه یی که نه ائتلاف شمال و نه طالبان هیچکدام به تنهایی توان گرفتن قدرت مطلق و بی چون و چرا را در کشور نداشته باشند.
دلیل اصلی این کار این است که امریکا هراس دارد که ائتلاف شمال بیشتر به روسیه، کشورهای آسیای میانه و ایران گرایش دارد. یا حد اقل این کشورها در میان شمالیان نفوذ دارند.
برای مهار شمالیان روشن است طالبان در تراز معین بازدارندگی حفظ و تقویت شوند.
از سوی دیگر پاکستان و کشورهای عربی که همپیمانان امرایکا در منطقه شمرده می شوند، حامی طالبان اند.
… و اما تکیه گاه اصلی امریکا در بعد سیاسی ، تکنوکرات های پشتون امریکایی است که واشنگتن مایل است به هر بهایی که شده، آنان را در راس قدرت نگهدارد.
روشن است که اگر طالبان به اندازه کافی نیرومند نباشند، قدرت با دست شمالیان می افتد، و تکنوکرات ها شانسی برای ادامه حیات سیاسی ندارند.
بی چون و چرا امریکایی ها قصد رفتن ندارند. بل که می خواهند شکل حضور را خود دا از نظامی به اطلاعاتی و شبه نظامی تغییر بدهند.
برآیند سخن این که برنامه امریکا ایجاد ساختاری است که در آن میان طالبان و مجاهدان نوعی توازن پدید آید تا زمینه برای تداوم کار دیرپاییک دولت وابسته به واشنگتن در درازمدت فراهم گردد.
