جنایت غنی و کرزی را تاریخ فراموش نخواهد کرد. به همان پیمانه عبدالله و امرالله در این جنایت شریک اند. حالا این جنایتکاران می گریزند و با صدها و بلکه ملیارد ها دالر باقی زندگی ننگین خود را در کنج خفتی به پایان می برند اما، دریغ که یک ملت را سوختند و یک کشور را به آتش کشیدند
امروز به مصاحبه ی دختری جوانی از قندهار در یکی از شبکه های خارجی گوش دادم، بغض گلویش را گرفته بود. گرداننده از وی پرسید برای خودت چه آینده ی را پیش بینی می کنی؟ گفت: هیچی، هر لحظه در انتظار مرگ هستم!
آقای غنی اگر تصمیم تو این بود که سرنوشت افغانستان را به طالبان بسپاری، چرا این کار را مسالمت آمیز انجام ندادی، تا ده ها هزار طفل معصوم و زنان مظلوم و پیر و جوان این کشور به قتل نرسند و تا ده ها هزار سرباز اردوی ملی و پولیس ملی که هرکدام سرپرست خانواده ای بودند به خاک و خون کشیده نشوند. ای خانه خراب، چرا این گونه و با این قساوت و بی رحمی از مرد و زن و پیر جوان و شهرهای نیمه آباد این کشور، انتقام گرفتی؟
چه بگم، خدا نکند، شاید کابل هم در انتظار این سرنوشت تیره باشد. ای خدا تو به حال مردم کابل رحم کن، ای خدا تو این شهر بی پناه را در پناه خودت بگیر. ای خدا مردم نا آرام و پریشان اند و جز تو فریاد رسی ندارند، الهی سایه ی شوم جنگ را به لطف و کرم ات از سر این شهر مجروح و زنان و اطفال محروم و بی پناه آن، دور کن.
مرا ببخشید که پریشان می نویسم، چون واقعا پریشانم و سنگینی سرنوشت تیره ی این ملت را با پوست و گوشت و استخوانم، حس می کنم و چون همه ی شما در آتشی می سوزم که هست و بود این سرزمین را به کام خود فرو برده است.
