اداره هماهنگ‌کننده سازمان ملل متحد (اوچا) به تازگی گزارشی را منتشر کرده که نشان می‌دهد یک میلیون زن و دختر از دریافت کمک‌های بشردوستانه در افغانستان محروم شده‌اند.
قدسیه، زنی کرایه‌نشین در شهر کابل می‌گوید: «تقریبا دو سال پیش چندبار کمک دریافت کردیم، اما پس از آن هیچ نوع کمکی دریافت نکرده‌ایم.»
اوچا در گزارش خود که به تاریخ ۴ سپتامبر منتشر شد خاطرنشان کرد که یک میلیون زن و ۷۰۰ هزار کودک به دلیل کمبود بودجه در سال ۲۰۲۳ از کمک‌های بشری محروم شده‌اند.
در همین حال، شماری از زنان تهی دست در افغانستان توزیع کمک‌های بشری را ناعادلانه توصیف کرده و می‌گویند بیش از یک سال شده که کمک دریافت نکرده‌اند.
چند تن از این زنان در صحبت با خامه‌پرس می‌گویند که با مشکلات جدی معیشتی روبرو هستند و بیش از یک سال می‌شود که هیچ کمکی دریافت نکرده‌اند.
قدسیه، خانمی کرایه‌نشین در شهر کابل می‌گوید: «تقریبا دو سال پیش چندبار کمک دریافت کردیم، اما پس از آن هیچ نوع کمکی دریافت نکرده‌ایم.»
او پنج فرزند دارد و شوهرش بیکار است. دو فرزند این خانواده نیز بیمار هستند و قدسیه می‌گوید که توان تداوی فرزندانش را ندارد.
این زن می‌گوید که شوهرش قبلا رنگ‌مالی می‌کرد، اکنون بازار این شغل کم‌رنگ شده و آنان نیاز جدی به کمک‌های نجات دهنده پیدا کرده‌اند. او تاکید می‌کند که کمک‌ها در افغانستان ناعادلانه توزیع می‌شود از نهادهای کمک‌رسان می‌خواهد که به وضع نیازمندان در افغانستان توجه کنند.
در همین حال، بررسی سازمان ملل نشان می‌دهد که پس از فرمان منع کار زنان از سوی امارت اسلامی، ۸۶درصد فعالیت سازمان‌های غیر دولتی داخلی و خارجی متوقف شده یا شدیدا کاهش پیدا کرده است.
بخش زنان سازمان ملل متحد اعلام کرده بود که از ۱۵۱ سازمان غیردولتی فعال کمک کننده در افغانستان، ۸۶ درصد فعالیت سازمان‌‌هایی که تحت مدیریت زنان و یا تمرکز بر خدمات برای زنان دارند، فعالیت‌های خود را در واکنش به تصمیم طالبان مبنی بر ممنوعیت کار زنان در سازمان‌های غیر دولتی، متوقف و یا بسیار محدود کرده‌اند.
سحر (مستعار) مادر پنج فرزند است و در ولسوالی کشم ولایت بدخشان زندگی می‌کند. او به خامه‌پرس گفت که شوهرش اعتیاد دارد و سرپرستی خانواده نیز به دوش خودش است.
به گفته‌ی سحر، او قبلا از کمک نهادهای امداد رسان مانند برنامه‌ای جهانی غذا، مواد غذایی دریافت می‌کرده، اما در این اواخر هیچ کمکی دریافت نکرده است. و این عدم دریافت کمک در حالی است که او که شرایط زندگی خود را وابسته به کمک‌ها میداند.
پس از ممنوعیت کار زنان در نهادهای غیر دولتی، سازمان ملل این اقدام حکومت سرپرست را ظالمانه عنوان کرده و تاکید کرد که این محدودیت بیشترین ضربه را به زنانی وارد می‌کند که در مناطق دوردست نیازمند کمک هستند.
ریزه‌گل یکی دیگر از زنان نیازمند که در جاده‌های شهر کابل دستفروشی می‌کند، خود را وابسته به کمک‌های بشردوستانه میداند، اما می‌گوید که در یک سال اخیر هیچ کمکی دریافت نکرده است. او نیز از روند توزیع کمک‌ها شکایت می‌کند و این پروسه را شفاف نمی‌داند.
ریزه‌گل می‌گوید: «کمک‌ها گه‌گاهی در منطقه‌ی ما می‌آید، اما واسطه نداریم به ما کمک نمی‌رسد.»
افزایش سطح نیازمندی مردم و بیکار شدن تمام زنان در افغانستان از نتایج مستقیم حاکمیت امارت اسلامی بر افغانستان شمرده می‌شود. فعالان حقوق زن بر این باورند که تلاش‌های حکومت سرپرست برای حذف زنان از عرصه‌های شغلی و حذف هدف‌مند زنان از عرصه‌های اجتماعی سبب افزایش سطح نیازمندی زنان شده است.
مریم صدیقی، روزنامه‌نگار و فعال حقوق زن به خامه پرس گفت: «زنان از تمام عرصه‌ها حذف شده‌اند و بخش عظیمی از زنان سرپرست خانواده‌های خود هستند. آنها اجازه‌ی کار ندارند و این چیزی است که نیازمندی آنها به کمک‌های بشردوستانه را افزایش می‌دهد.»
به گفته‌ی او، فعالیت نهادهای امدادرسان -آنهم صرفا با حضور کارمندان مرد- عامل دیگری است که زنان نیازمند را از دریافت کمک‌های بشردوستانه محروم می‌کند: «نهادهای امدادرسان بعد از سپتامبر ۲۰۲۲ با پرسونل مرد خود به فعالیت ادامه می‌دهند و این یعنی نیازمندی‌هایی که قبلا توسط کارمندان زن در این نهادها تشخیص داده می‌شد فلج شده است.»
