فکر می‌کنم همه‌ی ما شهروندان،کشوری،منطقوی و جهانی،یک یا چند رشته‌ی ورزش را مشتاقانه دوست می‌داریم و یا خود به آن می‌پردازیم.
در ورزش هم رشته‌های خوب و ناخوب داریم.سالهاست سازمان‌های دفاع از حیوانات و حالا حقوق‌حیوانات از حق زیست موجودات دفاع می‌کنند.
در نهادهای ورزشی هم بعضی از رشته‌های ورزشی را پذیرفتنی نمی‌دانند و به آن مخالف‌اند.این سازمان‌ها با ورزش گاوبازی در اسپانیا، که ورزش ملی شان هم است،به شدت مخالف اند.کشتن ورزوان به وسیله‌ی ماتادور ها را چیزی در حد جنایت تلقی می‌کنند؛طبعا در دین ما هم زجرکش کردن حیوانات روا نیست.شکنجه کردن حیوانات روا نیست.
بگذریم.مبارزه‌ی آزاد یا همان (فری‌فایت)نیز از نظر یک عده مدافعان حقوق حیوانات و کارشناسان حقوق‌بشر و حقوق انسان‌ها به طور کلی قابل قبول نیست.خون آلودکردن سر و صورت یک انسان در انظار عمومی،که طبعا خانواده‌ی آن‌ها نیز نگاه می‌کنند،از هیچ لحاظ‌ی قابل قبول نمی‌باشد و در خور کرامت انسانی نیست.
از طرف دیگر مبارزه یا در واقع جنگ و کشتار گلادیاتورهای روم را در ذهن تداعی می‌کند.برده‌گان بدبخت قلب و جگر یک‌دیگر را با نیزه ها و شمشیرها می‌شکافتند تا سناتورها و اشراف روم لحظه‌ای خوش بگذرانند و قماربازی کنند.طبعا رمان سپارتاکوس را خوانده‌اید،قصه‌ی آن‌را شنیده‌اید و فلم‌های دردناک آن‌را دیده‌اید.
بعضا در برد و باخت‌های دلخراش این مبارزه‌ی آزاد،این جنگ بی‌رحمانه‌ی تن به تن،دوستان از من می‌خواهند تبریک بگویم به خصوص که پای ملی‌گرایی دروغین،پرچم‌های دروغین و ژست‌های قومی هم در میان باشد…
آشکارا بگویم من از جمله‌ی مخالفان این دو رشته‌ی ورزشی هستم؛یعنی ورزش گاوبازی اسپانیایی و ورزش فری‌فایت یا همین مبارزه‌ی آزاد.یکی آن مخالف حقوق‌حیوانات و یکی دیگر آن ناسازگار با عواطف و کرامت انسانی است.پس امیدوارم دوستان از من آزرده نشوند و در چنین موارد بر من فشار وارد نکنند.
