شماری از فرهنگیان پس از سقوط امارت قبلی ط‌البان و روی‌کار آمدن حکومت غنی به دادخواهی فرهنگی و اجتماعی در افغانستان پرداختند و روی‌کرد تعصب زبانی حکومت‌های گذشته را نقد کردند و گفتند برای زندگی مسالمت‌آمیز فرهنگی، اجتماعی و سیاسی ما نیاز به رفع تعصبات و اشتباه‌های گذشته داریم که یکی از این اشتباه‌ها تعصب زبانی حکومت‌های گذشته بوده است. بنابراین بهتر است زبان فارسی، پشتو و اوزبیکی در نام‌های رسمی و مصطلحات در نظر گرفته شود.
هر طرح فرهنگی و اجتماعی باید در عرصه‌ی سیاسی جا باز کند و از نظر سیاسی مورد حمایت قرار بگیرد تا نتیجه‌ی عملی بدهد. متاسفانه غیر از عطامحمد نور، سیاست‌مداران دیگر افغانستان در آن دوره به این طرح چندان توجهی نکردند. مثلا فهیم، دانش، محقق، قانونی، خلیلی، صالح و… واکنشی نداشتند، حتا برخی از این افراد از پشتونیزه‌شدن فرهنگی و زبانی افغانستان حمایت کردند.
از حقیقت نگذریم استاد عطا در باره‌ی عدالت زبانی اقدام عملی کرد و حتا با حکومت کرزی و غنی درگیر شد.
واژه‌ی دانش‌گاه در ساختمان قدیم و جدید دانش‌گاه بلخ در دوره‌ی ولایت استاد عطا در بلخ در کنار واژه‌ی پوهنتون نوشته شد. میدان هوایی در بلخ بنام مولانا جلال‌الدین بلخی را استاد عطا نام‌گذاری کرد که مورد مخالفت کرزی و غنی واقع شد و کرزی می‌گفت میدان هوایی در بلخ باید بنام احمدشاه درانی باشد.
