امیدهای برباد رفته بانوان ورزش‌کار افغانستان پس از حاکمیت طالبان

تهیه شده توسط فواد تلاش

محدودیت‌های شدید اجتماعی بر زنان و دختران، از مهم‌ترین تحولات تغییر نظام سیاسی در افغانستان بود که پس از پانزدهم اگست سال ۲۰۲۱ میلادی رقم خورد.

طالبان در روزهای نخست حاکمیت خود، فرامین متعددی را در امر محدودسازی زنان و دختران افغانستان به‌ویژه منع آموزش دختران، منع کار زنان، تردد آزادانه‌ی آن‌ها و همین‌طور موارد دیگری از محدودیت‌های اجتماعی را صادر کرد که این فرامین، زنان و دختران افغانستان را با تمام دست‌آوردها به عقب راند و آینده‌ی تاریک و مبهمی را برای نیمی از جامعه‌ی این کشور فراهم نمود.

اقدامات محدودکننده‌ی طالبان، باعث شد که خانواده‌‌های افغان برای جست‌وجوی آینده‌ی روشن برای فرزندان و به‌خصوص دختران‌شان دست به مهاجرت‌های ناخواسته بزنند که بیشتر این خانواده‌ها راهی کشورهای ایران و پاکستان شدند.

این محدودیت‌ها استعدادها و افراد نخبه‌ی را که زمانی برای افغانستان افتخار آفریدند، بیشتر آسیب‌پذیر کرد و راه فرار را برای آن‌ها بیشتر از همه، هموار کرد.

نرگس اخلاقی، تنها مدال‌آور زنان که در سال ۲۰۱۳ میلادی، پرچم سه رنگ افغانستان را در مسابقات بین‌المللی کوریای جنوبی به اهتزاز درآورده بود، حالا در پاکستان است و با سختی‌ها و دشواری‌های زندگی پناهجویی دست‌وپنجه نرم می‌کند.

بانو اخلاقی، فعالیت‌های ورزشی‌ خود را در رشته‌ی موی تای بعد از سال ۲۰۱۰ میلادی در شهر کابل آغاز کرد و تلاش‌هایی‌که داشت، توانست در سال ۲۰۱۳ میلادی در مسابقات بین‌المللی کوریای جنوب اشتراک و با کسب مدال، پرچم سه رنگ افغانستان را به اهتزاز درآورده است.

نرگس با کسب مدال، اولین بانوی مدال‌آور افغانستان مبدل شده بود و پس از کسب این افتخار، فعالیت‌های ورزشی خود را در کابل گسترش داد و باشگاه ورزشی را برای آموزش دختران و پسران جوان زیر ۲۰ سال در رشته‌ی موی تای، تاسیس کرد.

نرگس با وجود افتخارات و زحمات ورزشی، اما تحولات نظام سیاسی در افغانستان به یک بارگی، زندگی او را متحول و متاثر ساخت و او ناگزیر شد که به‌خاطر تداوم فعالیت‌ها و تحقق آرزوهایش دست به مهاجرت بزند و سرانجام دو سال پیش، روانه‌ی پاکستان شد.

این مدال‌آور افغانستان که تجربه تلخ مهاجرت را نچشیده است، ابتدای آوارگی‌اش به پاکستان با مشکلات روحی و روانی مواجه می‌شود و جهت عبور از این وضعیت روحی و روانی، بار دیگر با امکانات ابتدایی که دارد، مصمم می‌شود تا فعالیت‌های ورزشی‌اش را در موسسه امدادی افغانستان در رشته‌های فتنس و موی تای، در کشور میزبان از سر بگیرد و برای همین، دختران و پسران زیر ۲۰ سال که علاقه‌مند رشته ورزشی هستند، در کنار تمرینات ورزشی، برنامه های آموزشی زبان انگلیسی و حرفه خیاطی را نیز بیاموزاند.

نرگس رضایی دختر ۱۴ ساله‌ی افغان که در پاکستان زندگی می‌کند، یکی از شاگردان ورزشی نرگس اخلاقی است و او در باشگاه ورزشی موسسه امدادی افغانستان در رشته‌ی موی تای مصروف تمرینات ورزشی است.

بانو رضایی می‌گوید که هرچند زندگی مهاجرت آسان نیست، اما نسبت به علاقه‌ای که به ورزش دارد، تحت نظر نرگس اخلاقی به فعالیت‌های ورزشی‌اش ادامه می‌دهد.

با این حال، نرگس اخلاقی می‌گوید که با از سرگیری فعالیت‌های ورزشی در پاکستان می‌خواهد که از یک‌سو کمکی برای گذراندن زندگی روزانه اش کند و از سوی دیگر به لحاظ روحی و روانی به سایر دختران پناهجو همکاری نماید.

فعالیت‌های ورزشی نرگس که تازه سروسامان گرفته؛ اما بخت با او یاری می‌کند و دولت پاکستان تصمیم گرفته تا پناهجویان افغان را اخراج کند که این امر، به نگرانی‌های نرگس و خانواده‌اش افزوده است.

نرگس و سایر پناهجویان افغان هرگز تصمیم ندارند که به افغانستان برگردند، زیرا تمامی دریچه‌های موفقیت و آینده‌ی روشن برای زنان و دختران این کشور بسته شده و همه خانه‌نشین شده‌اند.

بانو اخلاقی می‌گوید، از جمله کسانی بوده که نتوانسته به زندگی تحت حاکمیت طالبان ادامه دهد و با تغییر نظام سیاسی و اعمال محدودیت‌های شدید حقوق بشری، ناگزیر شده که به پاکستان مهاجرت کند، اما وضعیت جاری در پاکستان، بیشتر از گذشته احساس بی‌سرنوشتی می‌کند.

این مدال‌آور زن افغانستان با این‌که خود درحالت مناسب زندگی در پاکستان قرار ندارد، رابطه‌ی خود را با شاگردان ورزشکار دختر در افغانستان همچنان حفظ کرده و از آن‌ها احوال‌گیری می‌کند.

به گفته‌ی نرگس، ورزشکاران دختر در افغانستان هنوزهم ادامه‌ی فعالیت‌های ورزشی‌شان را در حد رویا می‌بینند، اما محدودیت‌هایی که وجود دارد، زندگی برای آن‌ها با گذشت هر روز دشوارتر می‌شود و محدودیت‌های جاری باعث شده که آن‌ها در جست‌وجو پناهجویی باشند.

*این گزارش خبری با حمایت روزنامه نگاران برای حقوق بشر «JHR» تهیه شده است.