تهیه شده توسط: اورانوس مصمم
بر اساس آمار سازمان جهانی صحت، بیش از 14 میلیون نفر در افغانستان به خدمات صحی دسترسی ندارند که از این تعداد 7.5 میلیون کودک و 3.1 میلیون نفر را زنان تشکیل می دهند.
همه می‌دانیم افغانستان، کشوریست که در سال‌های اخیر شاهد تغییرات جدی مخصوصا در حوزه بهداشت و درمان بوده و پیشرفت‌های چنان که توقوع بود صورت نگرفت این در حالی است که طی 20 سال گذشته نهادهای صحی کمک‌های مالی و تخنیکی بیشتری نمودند مگر نظر به عدم دسترسی صفری خدمات صحی در قرات و قصبات فیصدی کمتری تمویل گردید، و امروز به یکی از معظله جدی و اساسی تغیر یافته است.
تداوی نادرست ، نبود مراقبت‌های پزشکی مناسب ، نبود عرضه خدمات صحی ستندرد ، قیمت بلند پزشکی و تداوی یکی از معضلات دیگری هست که برای مریضان درد سر جدید ایجاد مینمایند و مراجعین و مریضداران مجبور به تداوی بیرون مرزی تن میدهند.
سازمان بهداشت جهانی نیز میگوید: ۱۷.۶ میلیون افغان در سال ۲۰۲۳ به کمک های بهداشتی نیاز مبرم دارند و باید خدمات صحی دوامدار برایشان عرضه گردد.”
در همین حال فدراسیون بین المللی جمعیت هلال احمر گفته است که بیش از ۲۰۰۰ مرکز صحی در سراسر افغانستان نظر به مشکلات مالی و عدم حمایت نهاد های بین‌المللی مسدود موقت یا دایمی شده است. گفته میشود حداقل ۲۰ هزار کارمند صحی به شمول هفت هزار زن در حال حاضر کار نمی کنند یا بدون دستمزد کار میکنند.
آسیب‌های اقتصادی و اجتماعی نیز تاثیرات بسزای را برحالت روحی و روانی زنان و کودکان طی دو سال گذشته در افغانستان وارد کرده و بیشرین از زنان بخاطر بیکاری حالت رنج باری را تجریه میکنند که منجر به مشکلات روحی و روانی می‌گردد.
سازمان بهداشت جهانی: “دهه های بی‌ثباتی، خشکسالی شدید و آفات طبیعی باعث شده است که افغانستان با یک بحران طولانی‌مدت روبه‌رو شود و میلیون‌ها نفر با فقر، عدم دسترسی به خدمات صحت و غذا مواجه باشند و پس از این نیز بیشتر مردم با تهدید جدی سوء تغذیه و گسترش بیماری‌ها مواجه خواهند شد.”
یکی از متضررین که به عرضه خدمات صحی دسترسی نداشته و حالت وخیم را تجربه میکنند چنین گفت : “نام من دیانا هست در یکی از ولسوالی های نزدیک کابل زندگی میکنم و مدت دوسال میشود از روماتیزم قلبی رنج میبرم ، توانایی مالی من همینقدر بود که تا این مدت تداوی خود را کنم اما نبود امکانات مالی ام مرا سرگیجه نموده است”.
دیانا بعد از سرفه یی طولانی یی افزود “دسترسی ما به کلنیک ساحوی ما بسیار محدود است داکتر نیست فقط (پچکاری یاد دارند و بس ) به شفاخانه های دولتی میروم برایم توجه خاص نمیکنند و به شفاخانه های شخصی معاینات بیمورد میدهند و در اخیر همان نخسه قبلی را میدهند و میگویند همین هست”.
فرزند دیانا میگوید: “به بخش های مختلف بیمارستان های شهر مراجعه کردیم اما نسبت نبود خدمات صحی معیاری، بی کیفیت بودن دارو ها و نبود وسائل درست بهداشتی نتیجه مثبت دریافت نکردیم و همچنان نظر به وضعیت بد اقتصادی خود نمی توانم به بیمارستان‌های خصوصی نیز دیگر دسترسی پیدا کنیم “.
وی افزود:” ما در یکی از ولسوالی های کابل زندگی میکنیم و با مشکلات عمده ای همیشه سردچار میشویم نرسیدن بیمار مان به وقت مناسب به بیمارستان نسبت نبود درمانگاه در بیشتر ولسوالی های اطراف شهر و خدمات ضعیف پزشکی ما را با مشکل مواجه ساخته است”.
فرزند دیانا در ادامه خاطرنشان کرد: “در این مدت دو سال بار ها با مشکلات زیاد سر خوردیم از جمله حمله قلبی ، سرد شدن دست و پاه، ضعف کردن و کم شدن اکسیجن مادرم و تحمل این حالت برای مان دشوار بود”.
دکتر عبدالرزاق رامکی متخصص جلدی و زهروی پیرامون عرضه خدمات با کیفیت صحی گفت: وضعیت پزشکی در ولایات و شهر های کوچک از لحاظ گراف بندی رو به پاین آمدن است و اگر توجه جدی صورت نگیرد موارد مرگ و میر بیشتر خواهد شد .
* دا خبری راپور د بشری حقونو لپاره ژورنالیستان «JHR» په ملاتړ چمتو شوی.
شما باید داخل شوید برای نوشتن دیدگاه.