الف- جنگ حکومت مرکزی در برابر گروه یاغی و تروریستی طالبان
ب- جنگ گوریلایی مردم یا خیزش‌های مردمی در برابر طالبان
در شرایط فعلی که تعداد زیادی از ولسوالی ها توسط طالبان اشغال شده باید بپذیریم که نهادهای امنیتی ما آماده‌گی های لازم نظامی را برای دفاع از این مناطق نداشته اند. البته با درک این موضوع که امریکایی‌ها یک روز از کشور خارج می‌شوند، حکومت باید تدابیر لازم امنیتی را برای یک جنگ تمام عیار در برابر طالبان روی دست می‌گرفت.
موضوع صلح نمی‌تواند دلیل قابل پذیرش برای عدم آماده‌گی در جنگ علیه یک گروه تروریستی قسم خورده باشد. در این جای شک نیست که در شرایط فعلی، حکومت توانایی به دست آوردن همه ولسوالی ها را ندارد. چون هم از نظر اکمالات نظامی و هم از دید اقتصادی، برآورده ساختن این هدف مقدور نیست.
موفقیت دولت در جنگ در برابر گروه تروریستی طالبان، به طرح و برنامه‌ریز‌ی افسران و جنرالان مسلکی در جنگ های ضد گوریلایی بر می‌گردد.
اما در مورد خیزش‌های مردمی بر ضد طالبان، باید گفت، بهتر است که در سطح ولسوالی‌ها این کار توسط نیرو های مردمی صورت گیرد. در حال حاضر طالبان در محدوده‌ی ساختمان های ولسوالی ها حضور دارند و در قرا و قصبات بالای مردم تسلط ندارند. مردم از طالبان نفرت دارند و طالبان از هیچ نوع مشروعیتی در بین مردم برخوردار نیستند.
بنا بر این به منظور بیرون راندن طالبان از ولسوالی ها، باید هر چه زودتر مردم را در اطراف ولسوالی ها سازمان داد و مسلح ساخت. در سطح هر ولسوالی بیشتر از صد نفر طالب مسلح وجود ندارد و حکومت می‌تواند با مسلح سازی یک تعداد زیاد جوانان با انگیزه و رهنمایی فرماندهان جهادی در سطح هر ولسوالی، جنگ های فرسایشی علیه طالبان را شروع نماید.
این مهم نیست که حتماً ساختمان ولسوالی ها دوباره تصرف شود؛ آنچه اهمیت بیشتر دارد این است که در جریان جنگ‌های فرسایشی، تلفات جانی، قطع راه‌های ارتباطی و قرار گرفتن زیر ضربات هوایی، باعث تضعیف روحیه و درمانده‌گی طالبان خواهد شد. آنان خیلی زود متوجه می‌شوند که اشغال ساختمان ولسوالی‌ها به معنای پیروزی نیست و نگهداری‌آن، بسیار دشوارتر از چیزی است که فکر می‌کرده اند. آنان ناگزیر به عقب نشینی خواهند شد.
این تکتیک جنگ در زمانیکه نیروهای شوروی در اعنابه و دو آبی پنجشیر قرار گاه های نظامی داشتند بسیار موثر ثابت شد. بالاخره روس ها از دو آبی پنجشیر عقب نشینی کردند و در منطقه‌ی اعنابه، تحرکات نظامی خود را کاملاً از دست داده و در محاصره‌ی کامل قرار گرفته بودند.
بعضی از اراکین دولتی از مسلح سازی مردم در اطراف ولسوالی ها هراس دارند و اینکار را خطری برای اقتدار سیاسی خود فکر می‌کنند. باید متذکر شوم که آینده‌ی سیاسی کشور را بعد از این، جنگ تعیین می‌کند نه برنامه‌ی صلح یا روند های دموکراتیک سیاسی. بعد از این مردم مجبور اند با سلاح و جنگ از جان، ناموس و وطن خود دفاع کنند. بهتر این است که مسلح سازی مردم در برابر طالبان، توسط دولت انجام شود و مردم ناگزیر برای به دست آوردن اسلحه از کشورهای دیگر نشوند. چنانچه تا به حال دیده می‌شود، حکومت برای مسلح سازی مردم اقدام نکرده است. اگر چنین حالتی دوام پیدا کند، به معنی راضی بودن حکومت از تسلط طالبان در سطح ولسوالی ها خواهد بود.
