گاه در ترکیه و گاه هم در افغانستان زندگی کرده ام. وقتی سوار هواپیما میشدم، چه سفرم از کابل به استانبول بود یا برعکسش، همیشه احساس می‌کردم که به سمت خانه خودم سفر میکنم.
من در ترکیه درس خواندم، مردم ترکیه نان و نمک خود را با من تقسیم کردند. نه تنها با من، بلکه در ۳۰ سال گذشته در حدود ده هزار جوان افغان از فرصت های که دولت و مردم ترکیه برای ما فراهم کردند، بهره مند شدند.
وقتی درسم تمام شد، می توانستم اینجا بمانم و با خانواده ام همینجا زندگی کنم. اما من خواستم به کشورم برگردم، به مردم ام خدمت کنم و در پهلوی آن نقشی در تقویت دوستی ۱۰۰ ساله میان دو کشور داشته باشم.
بعد از برگشت به کشورم مدتی با کنسولگری ترکیه و بعداً در شماری از نهادهای دولتی و سازمانهای اجتماعی در افغانستان کار کردم. راستش را بخواهید در این مدت با صدها تن از دوستانم در تقویت روابط دوستانه ای دو کشور تلاش زیاد کردیم.
با سقوط دولت افغانستان در ۱۵ آگست ۲۰۲۱، ما هم مانند صدها هزارا افغان مجبور شدیم کشور را ترک کنیم. آخرین کارم وکالت در پارلمان افغانستان بود. میتوانستم به بسیاری از کشورهای جهان سفر کنم اما چون ترک هستم ترجیح دادم تا زمان بازگشتم به افغانستان، در انقره بمانم، البته با انجام کلیه مراحل قانونی اقامت.
در حال حاضر شاید ۳۰۰ تا ۴۰۰ هزار شهروند افغانستان به گونه ای قانونی و به طور موقت مانند من در ترکیه زندگی کنند. اما به نظر میرسد چند صد افغان بی ادب و بی شرف، یا (پاکستانی که خود را افغان معرفی می‌کنند) مانع زندگی بدون دردسر این مردم میشوند.
خطاب به این اقلیت بی ادب میخواهم بگویم:
با اینکه من یک ترک ازبیک هستم اما بخاطر برخوردهای نادرست و بداخلاقی شما از افغانستانی بودنم خجالت میکشم.
۴۰ سال است که در کشور ما و شما جنگ و بی ثباتی است، به نسل روشنفکر، به زنان و دختران فرصت کار داده نمی شود، مکتب های دخترانه تعطیل می شود، افراط گرایی (قومی-مذهبی) با نام اسلام همه جا ریشه دوانده است. کشور ما و شما هر ۲۰ سال یک بار توسط یک ابرقدرت متفاوت مورد حمله قرار می گیرد.
با این همه مشکلات کشور و مردم ما، شما اقلیت کوچک که به صورت غیرقانونی به ترکیه یا هر کشور دیگری پناه بردید اما در اینجاها هم به بداخلاقی و بی حرمتی خود ادامه می دهید. به مردم کشوری که به آن پناه می برید حرف های نامناسب میزنید، از آنها عکس می گیرید و در شبکه های اجتماعی به اشتراک می گذارید.
به شما میگویم!
اگر شغل آبرومند دارید در چارچوب قوانین کشوری که به آن پناه گرفته اید کار کنید و خود را با آن جامعه وفق دهید وگرنه در مشاغل شریفی مانند چوپانی، باغبانی، کارگر ساختمانی کار کنید مانند بسیاری از جوانان شریف افغانستان، به خانواده خود کمک کنید و باور کنید محیط شما به شما احترام خواهد گذاشت.
چرا با آن لباس های نامتعارف در شهر های بزرگ میگردید و با حرف ها و حرکات غیراخلاقی که میزنید زندگی را به کام همه تلخ میکنید؟
زبانی که شما صحبت می کنید ممکن است برای مردم کشور میزبان قابل درک نباشد، اما آیا شما وجدان ندارید که با حرف های کوچه بازاری و برخوردهای غیراخلاقی تان مردم کشوری را که در آن پناه گرفته اید اذیت میکنید؟ واضح است که شما برای اسکان و یا شروع زندگی جدید نیامده اید، روابط دوستانه ای دیرینه ای ترکیه و افغانستان نباید بهای بداخلاقی های شما را بپردازد.
و حرف من به برخی از سیاستمداران ترکیه ای ما این است که لطفاً هنگام اظهار نظر کلی گویی نکنید، تر و خشک را از هم جدا کنید و مسئله پناهندگی را با سیاست داخلی خود مخلوط نکنید. هیچ کس، به شمول خودم، نمی خواهد وطن خود را ترک کند و در جای دیگری زندگی کند، حتی اگر از یک ملیت باشد، مگر اینکه مجبور شود..
تا امروز هر جناحی که قدرت را در کشورهای ما به دست گرفته چه راست گرای محافظه کار بوده، یا گروه های چپی و یا هم لیبرال ها، دوستی میان ترکیه و افغانستان ادامه پیدا کرده است. لطفا از عباراتی استفاده نکنید که به دوستی تاریخی ما لطمه بزند و دل میلیون ها افغان ترکیه دوست را بشکند
با حرمت
سنجر کارگر
