تهیه شده توسط: انوشه عارف
نا هنجارهای اقتصادی، سیاسی و اجتماعی چندین دهه گذشته، مردم افغانستان را مجبور به مهاجرت گسترده ساخته است.
در طول سالیان گذشته مردم این کشور برای به دست آوردن رفاه اجتماعی و اقتصادی کوشش کرده اند از افغانستان خارج شوند. با آنکه این مردم راه های صعب العبور و مشکلات زیادی را در مسیر مهاجرت متقبل می‌شوند، اما با آن‌هم رنج راه و سفرهای پر مخاطره را به بودن در افغانستان ترجیح می‌دهند.
داستان نگون بختی پناه‌جویان افغانستان مثنوی هفتاد من است که هرگوشه‌ی آن پر از مویه است. این پناه‌جویان گاهی اسیر دست قاچاقبران می شوند و با فریب و نیرنگ از آنان پول میستانند و گاهی هم قربانی خشم طبیعت می‌شوند و با آرزوهای خود یکجا در دل جنگل و طوفان دفن می‌شوند، تعداد آنها در راه‌های خطرناک قاچاق یا کشته می شوند یاهم به دلیل عدم دسترسی به آب و غذا تلف می شوند.
خالد جوان تحصیل کرده‌ی است که ۱۰سال پیش افغانستان را به مقصد اروپا ترک می کند، اما نه تنها به آرزوی خود که همانا یک زندگی خوب و آرام است نمی رسد که مشکلات زیادی را نیز سپری میکند.
خالد داستان زندگی پر پیچ و خم خود را چنین حکایت میکند:
«سال ۲۰۱۳ میلادی از دانشکده کمپیوتر ساینس یکی از دانشگاه های افغانستان فارغ شدم و مانند هزاران جوان دیگر آرزوی بلندی در دل داشتم و میخواستم بعد از فراغت از دانشگاه در رشته مورد علاقه‌ی خود کار کنم و زندگی خود را سر و سامان بدهم، حوادث اما خلاف میل و‌تصورم بود، هرچه کوشیدم نتوانستم برای خود کار مناسبی دست‌وپا کنم و این امر سبب دل‌زدگی من از وضع موجود جامعه شد، بنا بر آن با مشوره خانواده، افغانستان را به مقصد اروپا ترک کردم. با تحمل هزاران مشقت خود را به اروپا رساندم اما دیری نگذشت کشور میزبان مرا به ترکیه طرد نمود و کشور ترکیه نیز امر ترک خاک را برایم صادر کرد.
از اینکه من از افغانستان بیرون شده بودم و می‌دانستم این کشور برای من و امثال ما جای خوبی نیست بنا تصمیم گرفتم در ترکیه بمانم و به شکل غیر قانونی کار کنم، چون اکر دوباره به افغانستان باز میگشتم باز هم همان بیکاری و در نهایت افسرده‌گی و هزاران مشکلات دیگر.
من به شکل غیر قانونی در ترکیه ماندم و حدود ده سال میشود در این کشور بلاتکلیف هستم، در این مدت به سازمانهای مختلف بین المللی و سفارتخانه های کشورهای متعدد مراجعه کردم ولی هیچ یک از این سازمانها و کشورها پاسخ مثبتی برایم ندادند. سرنوشتم نامعلوم است و آینده ام تاریک.»
وی می گوید؛ هزاران جوان اینگونه در کشورهای مانند ایران، ترکیه و پاکستان سال‌های زیادی در مهاجرت به‌سر برده اند اما افق روشنی به زندگی در این کشورها وجود ندارد.
خالد می افزاید؛ سازمان های حقوق بشری بین المللی ودر راس سازمان ملل باید به فریاد ما و امثال ما باید برسد تا بتوانیم خود را از این بد بختی نجات دهیم.
این در حالیست که سازمان بین المللی مهاجرت(IOM) برای دستیابی به مقاصد این‌چنینی پاسخ روشن و واضح دارد و از مهاجرانی با این وضعیت پشتیبانی قطعی میکند.
از طرف دیگر کنوانسیون مربوط به وضعیت پناهندگی سازمان ملل هم پناهنده را تعریف می کند و تامین حقوق پناهنده را مسئولیت کشور میزبان می‌داند.
*این گزارش خبری با حمایت روزنامه نگاران برای حقوق بشر «JHR» تهیه شده است.
شما باید داخل شوید برای نوشتن دیدگاه.