هرگاهیکه به قصر سپیدار بروید، معمولا ساعت سه الی چهار ونیم بعد از ظهر چند تا خاله گک های سرسفید در حویلی آن قصر سر می رسند و با داکتر صاحب نشسته جلسه میکنند، عکس میگیرند و خاطرات زمان گذشتهء خود با محمدظاهر آوازخوان مشهور را قصه میکنند.
دوران جوانی شان در لیسهء عایشهء درانی، روزهای خواستگاری، نامزدی، شب اول عروسی، قصهء خوشو و خسر، و اینکه چگونه برای اولین بار احمدظاهر را در یککنسرت دیده بودند و عاشق او شده بودند وغیره.
یکی ازیشان را پرسیدم: خاله جان، آخر خودت هیچکاری و مشکلی دیگر درین کشور نداری، هیچ کسی دیگر از سیاستمداران را نمیشناسی که هر روز مزاحم داکتر صاحب میشوی.
او گفت: بخدا بچیم همی داکتر صاحب را که میبینم تمام قصه های محرم و شیرین دوران دختری و زنانگی ام بیادم میاید.
داکترصاحب یگانه کسی است که قصه های مارا از عمق دل می شنود به قصه های تراژید ما گریه میکند و به قصه ها و خاطرات خوش ما میخندد. و ما حتی رازها و چیزهای را که نباید در حضورش بگوییم، میگوییم. چشم بخیل ها کور، اینجا یگانه جایی است برای ما زن ها که دردهای دل خودرا با داکترصاحب خوب خالی میکنیم و میرویم.
