فریاد خاموش زنان افغانستان زیر سلطه طالبان: ناپدید شدن زلاله هاشمی، نمادی از بی‌توجهی جهانی
در حالی که توجه جهان به درگیری‌های منطقه‌ای معطوف است، وضعیت زنان افغانستان، به‌ویژه هنرمندان و فعالان حقوق بشر، از جمله ناپدید شدن زلاله هاشمی، در سایه فقر و سرکوب، هم‌چنان در حال گذر از تلالو است و جامعه جهانی سکوت کرده است.
در روزهای جنگ و درگیری‌های منطقه، بی‌توجهی به دردهای عمق‌نشده‌ی زنان افغانستان، نشانگر غفلت جهانی است. ناپدید شدن زلاله هاشمی، آوازخوان و نماینده نسل زنانی که تلاش می‌کردند صدای اعتراض، عشق و امید خود را به گوش جهانیان برسانند، نماد سرکوب و نادیده‌گرفته شدن است.
تجربه چند سال حاکمیت طالبان نشان داده است که این حاکمیت، هر گم‌شدن یا کنار رفتن فردی مانند هاشمی را، سرانجام با خشونتی بی‌پرده و سرکوبگرانه پاسخ می‌دهد. زنانی که در این سال‌ها قهرمان مقاومت، هنر و زندگی در زیر سایه‌ی ظلم بودند، امروز در سکوت اجباری فرو رفته‌اند؛ سکوتی که هر روز صدایشان را در باد می‌سپارد و آنها را به حاشیه می‌راند.
زلاله هاشمی نمادی است از نسلی از زنان که در پس سقوط حکومت طالبان، تلاش کردند صدای حق‌خواهی و آزادی‌خواهی خود را بلند کنند، اما با بازگشت طالبان به قدرت در سال ۲۰۲۱، این فریادها خاموش و زندگی‌هایشان در خطر قرار گرفت. ممنوعیت آموزش، هنر، ورزش و آزادی‌های اجتماعی، تنها بخشی از ابزارهای سرکوب است که این گروه برای کنترل جامعه به کار گرفته است.
این ناپدید شدن، نه تنها یک مورد شخصی، بلکه هشداری است درباره وضعیت دهشت‌بار زنان در افغانستان، چرا که هر صدایی خاموش‌شده، آینده‌ای تاریک‌تر برای تمام نسل‌های بعدی است. در حالی که جنگ‌ها و بحران‌های منطقه‌ای تیتر رسانه‌ها هستند، وضعیت اسف‌بار زنان افغانستان در سایه بی‌توجهی قرار گرفته است و این سکوت، میدان را برای ادامه خشونت‌های بی‌پایان باز می‌کند.
اکنون زمان آن است که صدای زنان مثلاً زلاله هاشمی دوباره شنیده شود؛ صدای اعتراض، مقاومت و حق‌طلبی. جامعه جهانی باید از سکوت خود دست بردارد و نگذارد هنر، آزادی و انسانیت در زیر سایه اخبار سیاسی و نظامی به فراموشی سپرده شود. صدای زنانی چون زلاله، باید بار دیگر بلند شود؛ نه فقط به‌عنوان یک آواز، بلکه به‌عنوان ندایی از ایستادگی و حق زندگی.
