هزینه‌های سازش با طالبان: آیا صلح با افراط‌گرایی ممکن است؟

نویسنده: اسماعیل اکبری،

در تاریخ ۳۰ می ۲۰۱۷، طالبان با یک انفجار مهیب در مقابل سفارت آلمان در کابل یکی از مرگبارترین حملات تروریستی را رقم زدند. این حمله، که بیش از ۱۵۰ کشته و ۴۶۳ زخمی برجای گذاشت، نمایانگر عدم ارزشی بود که این گروه برای زندگی انسان‌ها و اصول انسانی قائل است.

اما فاجعه به همین‌جا ختم نشد. فردی که توسط ریاست عمومی امنیت ملی افغانستان به جرم طراحی این حمله بازداشت شده بود، تحت فشار زلمی خلیلزاد و توافق‌نامه دوحه، با ۵۰۰۰ تروریست دیگر از زندان بگرام آزاد شد. این آزادی راه را برای بازگشت موج جدیدی از خشونت و ناامنی هموار کرد.

توافق‌نامه دوحه نه تنها طالبان را دوباره به قدرت رساند، بلکه، به تقویت شبکه‌های تروریستی منجر شد. با این رویدادها، افغانستان به پناهگاهی امن برای گروه‌های افراطی تبدیل شد. کمک‌های میلیون‌دلاری که تحت عنوان “بشردوستی” به طالبان داده شد، نه تنها به کاهش بحران کمکی نکرد، بلکه آن‌ها را در سرکوب مردم و تحمیل سیاست‌های افراطی جسورتر ساخت.

امروز، طالبان به عنوان الهام‌بخش شبکه‌هایی عملیاتی عمل می‌کنند که در سکوت و بدون هماهنگی، حملات تروریستی را برنامه‌ریزی کرده و اجرا می‌کنند. حمله به سفارت آلمان ممکن است نمونه‌ای دیگر از همین تهدیدات باشد که نشان‌دهنده عواقب نادیده‌گرفتن تهدیدات واقعی است.

سوال اساسی این است که ادامه‌ی مماشات با طالبان چه نتیجه‌ای به جز گسترش افراط‌گرایی خواهد داشت؟ به نظر می‌رسد که پاسخ به این سوال، نیازمند تجدیدنظر جدی در سیاست‌های کشورهای غربی و جوامع بین‌المللی است.

تا زمانی که اروپا و جامعه جهانی به سیاست‌های طالبان تجدیدنظر نکنند و از بازگشت حکومتی مشروع و نظم مبتنی بر قانون اساسی حمایت نکنند، تهدیدهای تروریستی کماکان ادامه خواهند داشت. تعامل با طالبان به معنای تقویت افراط‌گرایی و ناامنی است و تاریخ نشان داده است که نادیده‌گرفتن این خطر، تنها به بهای ویرانی و بی‌ثباتی بیشتر تمام خواهد شد.

این موضوع بار دیگر ضرورت رویکردی جدید و جامع‌نگر در برابر گروه‌های افراطی مانند طالبان را نمایان می‌کند. دنیا باید یاد بگیرد که امنیت پایدار نه از طریق سازش، بلکه از طریق مقابله با افراط‌گرایی و حمایت از حقوق بشر به‌دست می‌آید.